Το κομμάτι σου μαράθηκε κι έπεσε χτες. Μου άφησε ένα μικρό κενό χώρο κι όταν φυσάει απο 'κεί που είχες έρθει πρώτη φορά, θα σφυρίζει. Κι ο ήχος θα είναι κούφιος . Κι η ανάσα μου κρύα σαν τα φιλιά του πάγου που θα μου έδινες στα επόμενα χιόνια. Τα χιόνια ή την άμμο προτιμάς αγαπημένε; Δεν το'χω σημειώσει πουθενά αυτό. Κι αν το'χω, δεν το διάβασα ποτέ όπως ό,τι άλλο γράψαμε στο πόδι. Γιατί η μία έγινε δυό, κι αυτές αν είσαι λίγο τυχερός ή εντελώς άτυχος θα γίνουν των Τριών. Σαν τη μέθοδο που μ'αρέσει να χρησιμοποιώ στην πράξη. Τρόμαξα ότι σ'έχασα μόλις, αλλά ήρθε και μου'πε ο τύραννος ότι σ'έχω χαμένο καιρό.

Πού πάνε όλα αυτά που έγιναν; Μπορεί να χαθεί κάτι τόσο μεγάλο; Χάνονται οι ντουλάπες; Χάνονται τα βουνά, τα καράβια; Κι αν δε χάθηκαν θα'ναι κάπου. Κάτω απ'το χρώμα του τοίχου, πίσω απ'τα κάδρα, μέσα στη λεμονιά, μέσα στους κωδικούς. Εδώ ή εκεί ή στη θάλασσα.
Ο θρήνος πάντα μισός, σαν το γκρι βιβλίο. Σαν τον έρωτά μας που συνέβη, χάθηκε, βρέθηκε και ξεχάστηκε κάπου πίσω.

Μα ξέρω πως αυτό που έγινε, γίνεται μόνο μια φορά. Ήταν ωραία αν θυμάσαι.