γι'αγρίους, για ίδιους ίδιους, για ξεχωριστούς, για ξεχασμένους
3.9.09
Πού πάνε όλα αυτά που έγιναν; Μπορεί να χαθεί κάτι τόσο μεγάλο; Χάνονται οι ντουλάπες; Χάνονται τα βουνά, τα καράβια; Κι αν δε χάθηκαν θα'ναι κάπου. Κάτω απ'το χρώμα του τοίχου, πίσω απ'τα κάδρα, μέσα στη λεμονιά, μέσα στους κωδικούς. Εδώ ή εκεί ή στη θάλασσα.
Ο θρήνος πάντα μισός, σαν το γκρι βιβλίο. Σαν τον έρωτά μας που συνέβη, χάθηκε, βρέθηκε και ξεχάστηκε κάπου πίσω.

Μα ξέρω πως αυτό που έγινε, γίνεται μόνο μια φορά. Ήταν ωραία αν θυμάσαι.




3
<< πίσω
Δημοσίευση σχολίου

At 3 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:38 μ.μ., Blogger Obnoxious said........
πολύ ωραία τα λες...περιγράφεις με μοναδικό τρόπο όσα έχει αισθανθεί κάθε άνθρωπος επάνω στη γη...κι εγώ το πέρασα...και το ξεπέρασα...μόνο που εγώ δεν είχα ούτε τη δύναμη ούτε και τη θέληση να το εκφράσω...
 




At 5 Σεπτεμβρίου 2009 στις 2:51 π.μ., Blogger . said........
μπορώ να προβώ σε θυσία λέξεων και πράξεων για να ευχαριστήσω τους θεούς μου. αλλα επειδή είπαμε να ειμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, όλα αυτά τα κάνω για να τους καλοπιάσω. δεν λέω να τους ξεγελάσω γιατί και ο δαίμονας -θεός κάποιων- ειναι και μιας που τρυπώνει σε τυπογραφεία δε θα το έχει σε κάτι να διαβάζει μπλόγκς και να μας δώσει με κάποιο αντάλλαγμα. ειλικρινά έχω πιεί πολύ , έχω πει και πολλά. Αν βουτήξω τη γλώσσα στο αλκοόλ όλοι θα μου λενε χαχα βρε και λολ. Εκεί όμως θα ισχυριστώ πως δεν αξίζω τέτοια συμπεριφορά και θα μοιράσω κατάρες και δάκρυα. δώσε μου ένα μαξιλάρι να το βρέξω με σταγόνες απο τα όνειρα που βλέπω.
θα σου θυμήσω πόσο μόνη νιώθω, πόσο στριμωγμένη ανάμεσα σε μεγάλα λόγια που με τον καιρό, από την ξηρασία έγιναν ξύλινα. Ξύλινα έπιπλα τα οποία πρέπει να χρησιμοποιώ. Να κάθομαι, να κοιμάμαι πάνω τους. Μόνο μερικές πολύ κρύες νύχτες του χειμώνα, βρίσκω την ευκαιρία να πετάω μέρη τους στο τζάκι, κρυφά από τους άλλους. Πόσο θα ήθελα να.. ασε φοβάμαι να το σκεφτώ.