Τι είναι αυτό εδώ το μέρος, ποιος διαβάζει και σε ποιον γράφω! Στέφανε, σε εσένα γράφω; Μήπως στους άλλους; Στον ξεχασμένο; στην παλαβή; στη μάνα μου; Σε ποιον γράφω εδώ μέσα και πώς έχασα τις σκέψεις μου; Τα παράσιτα, Στέφανε (σε εσένα γράφω) είναι κάτι μικρά μαύρα κομμάτια, σαν τσιμπούρια ή σαν τρίχες και απλώνονται μέσα στο μυαλό κι επενδύουν σε αυτό, είναι σοβαρά τα πράγματα. Θόλωσε το κεφάλι μου. Απλώθηκαν τα τσιμπούρια απ’ άκρη σ´ άκρη και δεν μπορώ ούτε να καταπιώ. Βγαίνω με κάποιους φίλους διανοούμενους και καθώς αναλύουν κάτι, εγώ κάθομαι εκεί και δεν μπορώ να καταπιώ το ποτό μου. Κολλάει το στόμα μου, ο λαιμός μου είναι κλειστός, ίσως κάτι παράφορο μου συμβαίνει και πρέπει να το κοιτάξω! Κι αυτοί, όσο εγώ υποφέρω, πιστεύουν ότι ξέρω τι λένε κι ότι ακούω. Δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλήθεια, δεν θέλησα ποτέ να ξέρω και πολλά, το μόνο που θέλω είναι να ζήσω, να ζήσω και να μπορώ να πιω το ποτό μου! Δεν με ενδιέφεραν ποτέ ούτε οι κύκλοι, οι ομάδες και τα εγχειρήματα, χριστέ μου εκδίδω ένα κωλοπεριοδικό και σου ορκίζομαι ότι έγινε καταλάθος κι ότι μπορώ και το συνεχίζω επειδή δεν είναι κι άσχημο μα κυρίως επειδή δεν χρειάστηκε ποτέ να μιλήσω με κανέναν! Οι φίλοι μου, οι ωραίοι μου φίλοι, οξυδερκείς και βουτηγμένοι στη ζωή τους στη Βιέννη, στο Βερολίνο, στο Τορόντο, στη γειτονιά, θέλουν να μου δώσουν τα πάντα κι εγώ δεν χρειάζομαι τίποτα, δεν ζητάω τίποτα γιατί έχω ήδη την ατάραχή τους καρδιά. Τι φάρμακο! Κι εσύ Στέφανε, το βάλσαμο της δικής μου καρδιάς της ταραγμένης:

Άνια, ξαναδιάβασα τα χθεσινά μηνύματά σου. 

Μία υπενθύμιση θέλω να κάνω.. 

Είσαι 20.000 λεύγες ανώτερη, καλύτερη, και ευφυέστερη από ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ (μη εξαιρουμένου του υποφαινόμενου): έχεις απίστευτη και δίχως προηγούμενο αντιληπτικότητα, δεινή οξυδέρκεια, απίστευτη και ξανά δίχως προηγούμενο λεπτότητα λεκτική και μη, ποιητική και εικαστική μοναδικότητα και, πάνω απ' όλα (γιατί πρόκειται για άθλο δυσκολότερο και από τους 12 μαζί του Ηρακλή), καθαρότητα και ευγένεια ψυχής.

Η άφιξη είναι προγραμμματισμένη για αύριο το μεσημέρι.

Στέφανε, είμαι τώρα ένα κέρινο ομοίωμα του εαυτού μου.

Ό,τι μου έστειλες το θαυμάζω επειδή δεν έχει τίποτα δικό μου μέσα. Είμαι άθλια και δεν με πειράζει τόσο πια αυτό. Με πειράζουν εκείνοι που η ψυχή τους είναι πιο άθλια από τη δική μου μα τη σκαπουλάρουν και στυλώνονται περήφανοι μπροστά στη σαβούρα τους. Καταραμένοι, οπισθοδρομικοί κι άγονοι, αιμοπότες, συντελεστές, αλληλοεξαρτημένοι, αλληλέγγυοι της ανθρωπότητας και της επικαιρότητας! Πώς να μισήσω όταν δεν έχω δύναμη ούτε τον εαυτό μου να μισήσω! Απεχθάνομαι ωστόσο, ναι απεχθάνομαι Στέφανε, το προκρούστειο κρεβάτι τους και μένω μακριά απ’ όλους όσους είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον μέσα σε αυτές τις θεματικές φιλίες. Φίλοι συγγραφείς, φίλοι φωτογράφοι, καλλιτέχνες και γνωστικοί, ξεκουμπιστείτε, προτιμώ να ζήσω στον υπόνομο, παρά δίπλα σας. 

Στέφανε, είσαι ένας αρχαίος, είσαι ο αρχαίος μου φίλος από την αρχαία Αθήνα, όχι αυτό που πλέον εκείνη έχει καταντήσει, κι ίπτασαι τώρα πάνω της και της προσδίδεις κι αυτής, όπως σε μένα, ομορφιά. Η πόλη αντέχει. Εγώ όχι, εγώ θολώνω. Τα μάτια μου είναι θολά και κοιμάμαι τρεις φορές τη μέρα. Δεν γράφω. Δεν δουλεύω γιατί δούλεψα για πάντα, δεν τρώω γιατί δεν θέλω κανένα βάρος, δεν κάθομαι γιατί ξαπλώνω. Ονειρεύομαι τα βράδια τους πελάτες μου. Μου φωνάζουν και δεν με πληρώνουν όπως και στην πραγματικότητα. Ονειρεύομαι την πραγματικότητα. Ο ανεμιστήρας έχει τρελαθεί γύρω γύρω κι έχει δυο κόκκινα μάτια που με κοιτάζουν. Ένας άντρας κοιμάται δίπλα μου κι εγώ θολώνω, θολώνω, θολώνω.

αυτή κοίταζε τον πάτο κι εγώ μέσα από τη μισάνοιχτη τσάντα μου ηχογραφούσα γιατί ξεχνάω εύκολα. την έχασα την ηχογράφηση μαζί με το κινητό κάποτε, αλλά θυμάμαι είχε πει κάτι σαν εσύ κούκλα μου δεν θα βρεις ποτέ κανέναν να μη σε φοβάται. είχα πιει τον κωλοκαφέ, ενώ δεν πίνω καφέ, και τα νεύρα μου ήταν κάπως τεντωμένα. δεν μ´ ένοιαζε αν θα μου ´λεγε για παράδειγμα ότι βλέπει έναν μεγάλο ανηφορικό δρόμο, αν η πορεία μου θα είναι γεμάτη αγκάθια ή ένα μεγάλο πρόβλημα που αρχίζει από βήτα θα μου τσακίσει τη ζωή. κι ούτε ήξερα πως θα με πείραζε αυτό που τελικά μου ´πε όταν πήγα στο βάθος του μαγαζιού και πέρασα στο μικρό δωμάτιο πίσω από την κουρτίνα. αμφιβάλλω αν ο πάτος του φλιτζανιού μου βέβαια έδειχνε κάτι τέτοιο. η γυναίκα διάβασε τα μάτια μου. τι γαμημένα που είναι τα μάτια μου αν έδωσαν μια τέτοια λαβή όταν ήμουν ακόμα είκοσι έξι χρονών και πόσο με πείραξε τότε εκείνη η φράση η οποία έμοιαζε όχι μόνο με πρόβλεψη αλλά με μια απίθανη ανασκόπηση. είχα πει μονάχα ένα γεια σας πριν καθίσω κι η άλλη σου λέει όμορφη κι έξυπνη φαίνεται αυτή, σιγά μη βρει άντρα να τα καταφέρει, οπότε θα της πω ότι δεν θα τα καταφέρει κανείς. κι είχε δίκιο, είχε δίκιο η κυρία με τα ξανθά μαλλιά και τις πράσινες διάσπαρτες τούφες. είχε δίκιο έτσι όπως καθόταν σαν κότα και κλωσούσε τις αρλούμπες της κι έμπαιναν οι γυναίκες πρωί πρωί στη ρωμαϊκή αγορά η μία μετά την άλλη να τις ακούσουν.

Δεν κάνω τίποτε άλλο πια απ' το να γράφω γράμματα και ν' απευθύνω τον πόνο μου που σβήνει σε όποιον μου 'ρχεται στο μυαλό και θυμάμαι τη διεύθυνσή του. Ξέρω τη δική σου γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν έφυγες ποτέ από τη βρωμόπολη κι από εκείνο το άθλιο νεκρό σπίτι στη συνοικία του τίποτα. Μα τι άθλιο σπίτι αλήθεια! και τι μπορεί να κάνει κανείς εκεί εκτός από το να απελπίζεται και να ανακαινίζει; Σιχαίνομαι τις ανακαινίσεις και τις επεκτάσεις, προτιμώ να πεθάνω παρά να ξηλώσω τα πατώματα και να πετάξω την κουζίνα μου στον κάδο με τα μπάζα. Ο πόνος μου τώρα σβήνει. Σβήνει ο πόνος μου. Θα πάρω σύντομα και το πιάνο μου πίσω. Χωρίς λαιμούς και με μπράτσα θεών, οι άντρες θα το κουβαλήσουν όπως μου υποσχέθηκαν. Δεν με νοιάζει αν το σπάσουν, ας έρθει και σε χίλια κομματάκια. Δεν έχω άλλωστε χώρο να το βάλω κάπου. Πού σε ξέθαψα κι εσένα τώρα, μαραμένη, παιδική μου φίλη που κρεμάστηκες δήθεν από το ταβάνι λίγο αφότου μαγείρεψες το βραδινό, κι απέτυχε η συνταγή σου και το σχοινί κόπηκε. Δούλεψες μια χαρά έμαθα τον κόσμο και την αράζεις τώρα γλυκά στον καναπέ. Χαίρε κοροϊδία! Πόσο θα 'θελα κι όμως να 'μουν εσύ και να κάθομαι. Να κάθομαι, να κάθομαι! Γι' αυτό σου γράφω! Από μικρή σε θυμάμαι, τεμπέλα, που 'θελες να τραβήξεις την προσοχή και τ' άσχημά σου δόντια απωθούσαν ως και τον οίκτο των συμμαθητών γιατί ο κόσμος είναι συνεχώς -και κάπου κάπου δίκαια όπως με σένα- σκληρός. Μέχρι και ο θάνατος θέλει χάρη και δεν τη διαθέτεις. Μα έχεις κάτι άλλο και γι' αυτό σου γράφω. Έχεις τον καθρέφτη μου και θα 'ρθω σύντομα να τον πάρω. Αν δεις κάτι να φωτίζει έξω απ' το παράθυρο, απαράδεκτα σαν προβολέας, άνοιξέ μου. Είναι τα μάτια μου που ήρθαν να πάρουν τον καθρέφτη. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτήν την ιστορία.

Η φίλη σου από το 7ο δημοτικό σχολείο Άνω Τούμπας.

Υ.Γ.: Μη νομίζεις ότι ο καθρέφτης είναι δικός σου και πόσο μάλλον δικός μου. Μεγάλο μπέρδεμα. Όπως και να ΄χει δεν έπρεπε να μου τον κλέψεις άθλια παλιόκοτα, παλιά μου φίλη που δεν ντράπηκες ποτέ και κρύβεσαι πίσω από τα ελεεινά σου καμώματα που κάποιοι, ακόμα πιο ελεεινοί, τα χάφτουν.

Σ ψάρι,

Μόλις έξυσες το αυτί σου κι εγώ άρχισα να γράφω. Έχουν τα ψάρια αυτιά; Κάθεσαι στο πάτωμα πάνω από δέκα μέτρα μακριά μου και μου θυμίζεις τα τροπικά μου ψαράκια –ένα σωρό είδη, διάφανα, πορτοκαλί, μακρουλά, νευρικά η πάντα αδιάθετα– όταν πετάχτηκαν έξω από το ενυδρείο και κολύμπησαν σ’ όλη μου την κουζίνα σπαρταρώντας ποτέ πότε καθώς έψαχναν τη γωνία όπου είχε μαζευτεί το νερό, ανάμεσα στα πόδια μου και στα σπασμένα γυαλιά, και που τελικά τη βρήκαν κι έμοιαζαν όλα τους εκεί μαζεμένα, σε μια μικρή λακούβα, πιο ελεύθερα απ´ ό,τι στα πενήντα λίτρα με το κατάλληλο νερό και το κάστρο, τα νούφαρα που αναδεύονταν πάνω από τις φυσαλίδες του μηχανισμού και τα σαλιγκάρια που καθάριζαν τα τζάμια. 

Έτσι τώρα κι εσύ ξάπλωσες και στριφογυρνάς προσπαθώντας σαν κι εμένα να βρεις κάτι άξιο να πεις κάτω από ένα φως μπλε θεοσκότεινο, ανάμεσα σε δεκάδες που γράφουν πάνω σε τραπέζια και στο πάτωμα ή όπως εγώ άβολα σε ένα παγκάκι, έχοντας όλοι στα χέρια μας χαρτιά και στιλό, μπουκαλάκια με νερό και την ελπίδα να γραφτεί κάτι που δεν θα ’ναι πολύ ανόητο. 

Ψαράκι μου, τα ψάρια μου μια βδομάδα μετά την έξοδό τους μέσα από μια τρύπα που εγώ άνοιξα στο ενυδρείο, όταν μια κούπα έπεσε απ´ τα χέρια μου και προσγειώθηκε πάνω στο τζάμι, πέθαναν όλα ένα-ένα. Έφταιξα κι έκλαψα, καθώς τα μάζευα από το πάτωμα και τα ´βαζα σε μια λεκάνη, γι’ αυτό που ήξερα ότι θα τα ´βρισκε σύντομα τόσο όμορφα και ευαίσθητα που ήτανε στην αλλαγή θερμοκρασίας, στην αλλαγή περιβάλλοντος και σε όποια τέλος πάντων μικρή μου απερισκεψία, όπως αυτή που τα οδήγησε στο θάνατο. 

Ψάρι μου, κάτι γράφεις βλέπω, κι ελπίζω εγωιστικά να γράφεις κι εσύ σε μένα. Σ’ αγαπώ περισσότερο από όλα μαζί τα ψάρια και τα ζώα εν γένει, τους ανθρώπους και την υφήλιο.

Δική σου, 

Κατσαρίδα

Ψάρι ψάρι 

Ψάρι μου 

Η ζωή μου είναι τυλιγμένη γύρω σου ακριβώς όπως εγώ που αν δεν είχα αξιοπρέπεια θα ήμουν κρεμασμένη γύρω απ´ τον λαιμό σου και θα σερνόμουν στο πεζοδρόμιο όπως το καρό σου μακρύ κασκόλ. Σ´ αγαπώ τόσο καινούργια κι όμως πανομοιότυπα με ό,τι έχω αγαπήσει συνολικά στη ζωή, ανθρώπους, πραγματάκια, σκαντζόχοιρους μ´ εκείνο το ανεπανάληπτο γλυκό πρόσωπο και σπίτια - ω σπίτια μου αρχαία που αγαπηθήκατε παράφορα από την ενοικιάστρια που ξέρει ν´ αγαπά την πιο ντροπιαστική σας χάρβαλη γωνιά! 

Ψαράκι μου, όταν σε πρωτοείδα στο πάρκο της Σάντα Τζοάνα φοβήθηκα μήπως η δίψα μου για ζωή σε σχημάτισε έτσι όπως εκείνη φαντάστηκε και δεν ήλπισα ποτέ έναν χρόνο μετά να με θυμάσαι, πόσο μάλλον να ζούμε μαζί στο σπίτι μας και να έχουμε μια μικρούλα οικογένεια που θέλει να μεγαλώνει. 

Πώς άραγε μπορώ και προφέρω τέτοια πράγματα ύστερα από τόσο χαμό! Είμαι άνθρωπος! Είμαι άνθρωπος και θέλω να ζήσω πλάι στα χέρια σου και τα πόδια σου και τα ρούχα σου που με αγαπάνε ανοιχτά και ακέραια και τόσο απόλυτα που φέρνουν τον κόσμο ανάποδα για να ´ναι πλάι στα δικά μου. 

Ο κόσμος ανάποδος μοιάζει επιτέλους κατανοητός! 

Σ´ αγαπώ σαν να πέθανε οτιδήποτε κακό και να ´μεινες εσύ, τόσο όμορφος, τόσο ικανός, να κυβερνάς έναν κόσμο που αποτελείται πια από μια και μοναδική κατσαριδούλα.

Δική σου για πάντα, 

Κατσαρίδα

Σίγμα ψάρι, 

βρήκα ήδη τρία από τα σημειώματα που σκόρπισες στο σπίτι μας και φοβάμαι μη βρω και τα υπόλοιπα πολύ πριν γυρίσεις. Τραγούδησα ό,τι μου ήρθε όταν διάβασα στο χαρτάκι που βρήκα στο μπάνιο “now sing”, αμφισβήτησα εκείνο που έγραφε ”so talented” και φίλησα αυτό πάνω στο κρεβάτι που έλεγε “I will always be around”. Δεν είναι παράξενο να είμαι μόνη, το σκυλάκι μας κάθεται πλάι μου κι εγώ αφήνω τα ρούχα μου όπως πάντα στην καρέκλα. Καμιά φορά μου περνάει απ´ το μυαλό ότι μπορεί να σε φαντάστηκα τέσσερις μήνες τώρα να τριγυρνάς εδώ μέσα κι αμέσως τότε ανοίγω την ντουλάπα σου και την κοιτάζω. Αποκλείεται να μπορώ με τέτοια λεπτομέρεια να δημιουργήσω μέσα στο κεφάλι μου τόσα ζευγάρια κάλτσες, λέω, και χρώματα και υφές κοτλέ πουκάμισων, παντελόνια ορειβασίας και φανελάκια με την αρκούδα του εθνικού πάρκου του Yosemite. 

Σε περιμένω ήσυχα,

Κατσαρίδα

Δεν έχω τίποτα να πω να πω να πω τίποτα να να πω δεν τίποτα να πω έχω να πω να πω να τίποτα οδηγώ να πω δεν τίποτα να έχω να πω και δεν έχω τίποτα να πω να τίποτα να έχω να κανέναν δεν έχω τίποτα να έχω κήπο δεν έχω να πω τίποτα τίποτα τίποτα στο αυτοκίνητο τίποτα να πω

Πώς άφησες το σπίτι σου; 

Καθώς περνούσαμε τον κάθετο δρόμο και μου έδειχνες μέσα από το ταξί τα δυο παράθυρα με τα λαμπάκια, σε φαντάστηκα να προϋπάρχεις και να ζεις εκεί μέσα, να μεγαλώνεις κάποτε τα παιδιά σου και να πηγαίνεις στο aldi για τα ψώνια της εβδομάδας. Η γυναίκα που σε αγαπούσε, ζει ακόμα εκεί κι ίσως δεν υποφέρει, σκέφτηκα, όπως στρίβαμε και τα παράθυρα έσβηναν μέσα στο δικό μου μικρό τζάμι. Πώς άφησες ένα σπίτι γεμάτο πράγματα, χαλιά, τη γάτα σου και τα ινδικά χοιρίδια που τριγυρίζουν τώρα πάνω στην ξύλινη κατασκευή του κήπου; Τα πράγματα αυτά του μέλλοντος κλείστηκαν μέσα σε μια μέρα του Ιούνη αφού εσύ, καλύτερος από μένα, έγκαιρος και συνεπής, σίγουρος για αυτή την άρση της πραγματικότητας, αρνήθηκες να γυρίσεις πίσω. Μπήκες στο σπίτι σου, μίλησες στη γυναίκα σου για κάτι που ίσως ήξερε από πάντα πως θα συμβεί κι έφυγες χωρίς να έχεις τίποτα. Πώς άφησες το σπίτι σου χωρίς να ξέρεις αν είμαι δική σου -κι ήμουν! ήμουν από την πρώτη στιγμή!- ή αν ποτέ θα με ξαναδείς; Πέρασαν δυο μήνες ώσπου να μπορέσω κι εγώ να βρω τον τρόπο να σταθώ αντάξια κι ήμουν αργή σαν σκουλήκι, αργή σαν  θάνατος, μα κατάφερα να έρθω στην Αθήνα και να σε συναντήσω. Έκτοτε, η ζωή με κλεινει μέσα της και με πηγαίνει συνεχώς στο μουσείο. Εκεί όπου στάθηκα κι άλλες φορές μάταια και στοιχισμένη πλάι σε άλλους, τώρα μπορώ να δω τους νεκρούς σκατζόχοιρους και τις καρφωμένες κατσαρίδες να γελάνε και να λάμπουν για μένα. Αφήνοντας την τύχη μου να επικρατήσει και γυρνώντας γύρω από όλα αυτά τα εκθέματα της ζωής μου, καταλήγω στην κεντρική αίθουσα όπου στέκεσαι μονάχα εσύ και με περιμένεις αγάπη μου, αγαπημένε μου όλων, τελευταίε μου ήρωα, με περιμένεις χωρίς σπίτι, χωρίς πράγματα, χωρίς τίποτε πέρα από εμάς που συναντηθήκαμε και σχηματίζουμε, μέσα σε όλο τον χρόνο που έχει περάσει και που σταμάτησε πια, έναν μικρό οικογενειακό τάφο.