Στέφανε, 

μου θυμίζει το τραμ που πήραμε αυτό εδώ το λεωφορείο που τρίζει και ανακινεί τος μυρωδιές των επιβατών όταν πέφτει σε κίνηση και σταματάει απότομα πίσω από τα μικρά αυτοκίνητα. Εσύ καθόσουν τότε αριστερά κι εγώ στο παράθυρο προσπαθώντας κι οι δύο να μη χάσουμε το εστιατόριο Έφεσος, όχι γιατί ήταν ωραίο κι όχι ακριβώς γιατί ήταν ελληνικό αλλά γιατί ήταν απλώς μια σκέψη και συμφωνήσαμε υποσυνείδητα να την υπηρετήσουμε. Το χάσαμε και τις δύο φορές.

Γυρίζω τώρα στο σπίτι από τη δουλειά, ταχυδρόμησα στον Καρλ ποικιλίες από τσάι μαζί με μια καρτ ποστάλ της Αθήνας. Την κρατούσα για σένα μα σου έχω στείλει τόσους πολλούς Παρθενώνες -ή έτσι νομίζω- που είπα πως δεν πειράζει να τη στείλω αντ’ αυτού στον αδερφικό σου φίλο. Ελπίζω να σας δω τον Μάρτιο κι ως τότε το όνομά σου να έχει τυπωθεί πάνω από ενενήντα φορές σε πάνω από ενενήντα σελίδες και να είμαι κι εγώ ήσυχη πια, έξω από το απορημένο μου βιβλίο που με τσάκισε πιο πολύ κι από την πραγματικότητα που περιγράφει. 

Περιμένω νέα σου.

Άνια, αστικό 31 Βούλγαρη-ΚΤΕΛ, 21.11.2025