Τον αγαπώ όπως σε μια αρχαία ταινία. Έπαιζαν σε αυτήν κάποιοι που δεν πρόκοψαν κατά τα φαινόμενα. Τον αγαπώ γιατί δεν υπάρχουν αρχαίες ταινίες, μόνο αρχαία αγάλματα, αρχαίοι τάφοι, αρχαία κοσμήματα. Τον αγαπώ γιατί το μυαλό μου δεν προκόβει, μόνο απορρίπτει. Είναι άσχημος ο κόσμος. Είναι φριχτοί οι άνθρωποι εκτός από έναν δυο που τρελάθηκαν. Γράφω τώρα για την κανονική την τρέλα, αυτήν που δεν αντέχεις τον κόσμο, όχι αυτήν που δεν αντέχεις τον εαυτό σου και υποφέρεις άσκοπα και τους πρήζεις όλους. Ε σε αυτήν την κανονική τρέλα μέσα είναι κάνα δυο τρεις κι εγώ είμαι απ’ έξω και τους κοιτάζω. Με αφήνουν να τους κοιτάζω γιατί είμαι κοντά κι είναι εύκολο. Μακάρι να αποτρελαθώ κι εγώ και να φτιάχνω δέκα χρόνια ένα παράφρον έργο και να πουν όλοι Ω τι άσχημο! ή μάλλον να μην πουν τίποτα γιατί δεν θα δείξω τίποτα σε κανέναν, μόνο στην αγάπη μου στην οποία προσπαθώ να μην απευθύνω αυτό το γράμμα. Όχι, δεν είναι γράμμα, είναι μια εξύβριση ή μια αρχαία ταινία. Από τότε αγαπώ την αγάπη μου. Από την αρχαία εποχή που κάτι γινόταν. Κάτι πάντα γινόταν κι εκείνος -η αγάπη μου- το ήξερε. Μου θυμίζει εκείνος όλη μου τη ζωή κι η ζωή μου δεν είναι αρχαία αλλά αυτός είναι. Κι έλεγα για μια αρχαία προσβολή, ωχ τι έχουν περάσει ελάχιστοι άνθρωποι και πόσο θέλω να τους σφίξω το χέρι. Προσβάλλω για χάρη τους με όση δύναμη μου απέμεινε -αφού αγαπώ τόσο που ξεχνώ να αποδίδω- τον κάθε άνθρωπο που δεν έχει το σθένος να πάρει κλίση! Η κλίση ίσως είναι μοιραία και κάποιοι θα μας άδειαζαν τη γωνιά, θα ανασαίναμε, τέρμα πια η δυσωδία των μισών νωπών κώλων που γλείφουν τους άλλους μισούς -ξέρετε εσείς κώλοι, πάντα ξέρετε. Πού να ακούσουν, παίζει κι η ταινία δυνατά κι είμαι κι εγώ απασχολημένη αλλά τονίζω τους τρελούς. Ένας δυο είναι. Μια φίλη μου. Ένας ηθοποιός κάποτε. Όλοι στην άκρη, μακριά. Εγώ έχω περιέργεια και δεν τρελάθηκα ακόμα και αγαπώ, τον αγαπώ από την αρχαιότητα και πού και πού δείχνω τους κώλους εκεί κάτω.
Γεια σας κώλοι, ξέρετε εσείς.
Γεια σου αγάπη μου, αρχαία μου προτροπή, γεια σου, εύχομαι να κλειστούμε μέσα σ’ ένα τρελό κάδρο.