Μια μέρα μακριά από τα παγωμένο πρωινό στην Rüdersdorfer Straße, όπου ήδη με περιμένεις μικρό μου παπαγαλάκι αφού πήγες νωρίτερα να στρώσεις τα πράγματα και να εντείνεις την αγωνία της συνάντησής μας, εκεί, στο μέρος που θα ζήσουμε σύντομα εγώ, εσύ και μια οικογένεια από πάγο. Το παιδάκι μας, ένα καλαμαράκι στο πιάτο μου με τη σούπα και τα νουντλς, φωνάζει “Mutti, iss mich nicht!”. Εσύ, στο υπόγειο, αρχαίο τηλέφωνο του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, μου λες από το βάθος των αιώνων και των εδαφών ότι θα είμαι υπέροχη. Εγώ, από το Κέντρο Επιχειρήσεων, αρχίζω να πιστεύω.