Σ. ψάρι,

καθώς ετοιμάζομαι για την αναχώρησή μου, η αδυναμία μου να σε νιώσω κλείνεται μέσα στο βάζο με τη μαρμελάδα. Δίπλα σου τα κορόμηλα πέφτουν από τον πάγκο. Δεν είμαι εκεί ακόμα. Κατρακυλάνε ανεξέλεγκτα κι αυτό είναι το μόνο που καταλαβαίνω απ’ όλο αυτόν τον παραλογισμό της εξ αποστάσεως περιγραφής των κατσαρολικών και των γειτόνων με το καρποφόρο περίσσευμα. Από αύριο, στο νησί μου, πάλι δεν θα ´χω τρόπο να τελειώσω τον χρόνο. Εκείνος θα μεγαλώνει, εγώ θα μεγαλώνω, εσύ θα μικραίνεις και θα ´σαι ένα τόσο δα ψαράκι στο πέλαγος. 

Τα φρούτα λιωμένα. 

Η ζάχαρη σύντομα στο αεροπλάνο. 

Δική σου,

Α. κατσαρίδα