Στέφανε,

σήμερα ο καιρός τυραννάει τα γενέθλιά μου, τη διάθεση και τα μαλλιά μου που έχουν γίνει ένα τρισευτυχισμένο μαύρο στουπί. Καθώς το νησί ακόμα κοιμάται, ο αέρας, έπειτα από τη χθεσινή σιωπηλή βραδιά που απλώθηκε μυστηριωδώς κάτω από την πανσέληνο, ξανάρχισε την εκδίκησή του. Κι όχι μόνο εκείνος. Πρώτη φορά μέσα στις είκοσι μέρες που είμαι εδώ τα σύννεφα έχουν αγκαλιάσει το φως και το συμπιέζουν σε μια θολή ανάκλαση. Με τι αγριότητα διάλεξε το μέρος αυτό Στέφανε, το φοβερό μέρος της τύχης μου, να μου ευχηθεί κάτι! Θα το ευχαριστήσω σύντομα με τον τρόπο που έχω να υποθάλπω τις παράξενες συνθήκες και στην τρελή θάλασσα που μου ζητάει να μονομαχήσουμε κάθε πρωί θα ρίξω σήμερα και πάλι τον άμαχο εαυτό μου προς τέρψη του αφρού που ανεβαίνει στο σώμα μου και το σφίγγει. 

Πόσο πολύ φοβόμουν όταν πρωτοήρθα εδώ Στέφανε, παιδί σχεδόν σε ένα σώμα με απότομες καμπύλες, σαν το σημερινό, το οποίο είχα αρχίσει ελάχιστα να αγαπώ μέσα από τους άλλους αφού εμένα όχι μόνο δεν με βόλευε αλλά με έκανε να φαίνομαι γυναίκα από νωρίς και να υποφέρω. Αγόρια και μεγάλοι άντρες με κοίταζαν, τα κορίτσια με χαρακτήριζαν με διάφορα επίθετα και οι δάσκαλοι μου έλεγαν πως δεν μπορώ να φοράω ό,τι φορούσαν οι συμμαθήτριές μου. Όταν ρωτούσα γιατί, μου απαντούσαν πως σε εμένα τα ίδια ρούχα φαίνονταν προκλητικά. Έμαθα έτσι να κρύβω το παράταιρο σώμα μου που μου έφερνε όλα αυτά τα προβλήματα και να μην το συμπαθώ για τη δοκιμασία στην οποία με υπέβαλε. Όταν ήρθα ωστόσο εδώ με ένα αγόρι που θαύμαζε σαν να ήταν μνημείο αυτό το ίδιο σώμα που ελάχιστα τότε ήμουν εγώ και το οποίο θεωρούσα τουλάχιστον λάθος ή για την ακρίβεια κάτι σαν ανάπηρο, ξεκίνησε μέσα μου μια επαναστατική μανία, μια αναδιάρθρωση των τμημάτων μου. Ως σήμερα, με τον ίδιο τρόπο όπως και τότε, έρχομαι εδώ και επαναπροσδιορίζω το αληθινό μου βάρος, τη μοναδική μου μορφή, το ανεμπόδιστο γυμνό βάδισμά μου και ζω στην άκρη του νησιού με το ένα πόδι στη θάλασσα και το άλλο πάνω στον βράχο έτοιμη να μπω μέσα και στα δυο. 

Δεν φοβάμαι.

Αν κάτι μόνο μοιάζει πια παράταιρο είναι αυτά τα γενέθλια με τα λιωμένα μπλε κεριά πάνω στο κυπελάκι με το σιροπιαστό γλυκό -ό,τι βρήκαν οι φίλοι μου στο χωριό- το οποίο δεν μοιάζει καθόλου με τη λαχταριστή τούρτα γενεθλίων που με περιμένει ζωγραφισμένη πάνω σε έναν αεροπορικό φάκελο πίσω στη Θεσσαλονίκη και ανεπίδοτος με θλίβει.

Άνια, ξέρεις πού, 20.08.2024