Στέφανε,

τα γράμματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Σύντομα θα είναι έρμαια της διάθεσης αγνώστων που δεν θα καταλάβουν τι ήθελα να πω γιατί δεν είμαι ποτέ ακριβής. Αυτό μου το πρόσαψαν είκοσι χρόνια πριν, όταν πρωτοάρχισα να γράφω, και ισχύει ως σήμερα, πάντα στα γραπτά μου υπήρχε ένα ακατανοητο κενό, έτσι κι εγώ δεν κατάφερα παρά να είμαι συνεπής σε αυτή τη μαύρη πλευρά των πραγμάτων. Εσύ καταλάβαινες πάντα τι θέλω να πω. Τώρα τα γράμματα που δεν σου έστειλα ταξιδεύουν επιτέλους για κάπου. Τώρα να δούμε ποιος θα καταλάβει κι αν το παράδοξο του να τα εναποθέσω στο τυπογραφείο θα αποδειχτεί ένα μεγάλο ατόπημα. Τώρα αφήνομαι στην άποψη του εκδότη μου και δεν διαφωνώ με αυτό το ταξίδι γιατί θέλω απλώς να φύγουν από ´δω πέρα. Τώρα ακούω ίσως να λένε «Τι ακατανόητη μαλακία είναι αυτή» κι εγώ με κέφι να ξέρω πως τα ξεφορτώθηκα όλα. Αυτό ήταν. Αντίο θλιβερό μου βιβλίο. Δεν θέλω να σε διαβάσω ποτέ. Ας το κάνουν τώρα οι άλλοι. Ας υποφέρει κάποιος άλλος στη θέση μου. Κι εσύ, φίλε μου μακρινέ κι αληθινέ, αιώνιε φίλε Στέφανε, μη διαβάσεις το βιβλίο που επαναλαμβάνει χίλιες φορές το όνομά σου γιατί πουθενά δεν θα αναγνωρίσεις την ατρόμητη φίλη σου. Κρυφά κρυφά πέθανα εκεί μέσα και τώρα κάθομαι εδώ μπροστά σας και σας κοιτάζω με το κενό κι αθάνατο βλέμμα ενός πεθαμένου. 

Άνια, Κρήτη, 18 Αυγούστου 2024