Και τώρα πάλι το μικρό σου γατάκι είναι το δώρο μου που σε αγαπώ αφού το αγάπησα κι αυτό όταν το είδα πεταμένο στην πυλωτή της οικοδομής μου. Δώρο στο δώρο, χώμα στο χώμα και αγάπη στην αγάπη, να τος ο μικρός σου άσπρος κύριος πηδάει από τον καναπέ στο χαλάκι και πίσω. Τι να κάνει τώρα άραγε που σ´εχασα πάλι μέσα στην τρέλα που σε πιάνει να παρατήσεις τη ζωή; Κάποτε σου ´χα πει πως ξέρω τη μαύρη νέκρα του σκοτεινού ερέβους. Ε τι νόμιζες; Πως ξεχνιέται τέτοια γνώση; Θα σε αφήσω όμως πάλι να πας στο καλό ή για όπου το ´βαλες. Μου είπανε πως ίσως πας και στο Άβατον να γίνεις καλά ή σε κάποια κλινική της πόλης μας ή στον θάνατο. Είμαι έτοιμη για τα πάντα, εσύ με ετοίμασες αγάπη μου αγάπη μου κυρ´ ελέησον κυρ´ελέησον. Είμαι έτοιμη να σε ξεπροβοδίσω προς τα κάπου καθώς ήδη μου λείπεις που δεν μιλάμε για τον γατούλη μας ή τον καθηγητή που μου την έπεσε ή κι άλλα ζητήματα μακριά από τον πόνο. Πάλι γράφω για εσένα. Τι χρόνος! Και τα πλήκτρα στο κινητό είναι τόσο μικρά που πονάω για σένα. Πότε θα γίνεις καλά; Σε δέκα χρονάκια θα με αναγνώριζες και θα αγάπαγες τη ζαρωμένη μου φάτσα; Θα ζεις σε δέκα χρόνια ή πεθαίνεις ώσπου να τελειώσω αυτό εδώ το ανάλαφρο γράμμα; Στο όρος όπως και στα υπόλοιπα μέρη, καθώς θα γίνεσαι καλά κι η ζωή θα μεγαλώνει, εγώ θα σε σκέφτομαι γιατί ήμουν πάντα μια μεγάλη σου -τερατωδώς μεγάλη- φίλη. Και καθώς θα σε σκέφτομαι, εύχομαι να ζεις και να γίνεσαι αργά αργά αργά καλά. Μου λείπεις πάντα. Είσαι εκεί δίπλα για παράδειγμα και τρως πατάτες και μου λείπεις γιατί δεν είσαι πια εσύ. Πόσο πιο απλά να το πω; Καμία ποίηση δεν μένει σε αυτό εδώ το πράγμα που σου γράφω! Έχω ένα μεγάλο πόνο που πονάει επειδή ενώ σε πιάνω σφιχτά κι εσύ δεν πας πουθενά και κρατιόμαστε έτσι, ξέρω πως το αληθινό σου σώμα με το αληθινό σου μυαλό έχει αποδημήσει κι αυτό εδώ στα χέρια μου δεν είναι παρά ένα άγνωστο σύμπλεγμα της ανάμνησής σου. Τι σκληρό να σου λέω κάτι τέτοιο όταν ξέρω πως κι η ασυνείδητη ανάμνησή σου σου με αγαπάει τόσο βαθιά και πληγώνεται. Ξέχασα και πώς γράφουν για την αγάπη τόσο που σκοτώνεται κάθε φορά στον δρόμο της. Οι κοφτές μου προτάσεις λένε πως δεν μπορώ πια να συνθέσω κάτι περίπλοκο. Τα ´παιξα τελείως. Λοιπόν, κάπου εδώ πρέπει να κλείσω. Δεν ξέρω αν θα σου ξαναγράψω τόσο που φοβάμαι πως όλα πρόκειται σύντομα να πέσουν. Πέφτει το πεσμένο φύλλο; Ξαναπέφτει το νεκρό πουλί που έπεσε και ο αλληγορικός μας της αγάπης πεσσών; Τίποτε κάτω δεν πέφτει κάτω κι έτσι, εγώ, δεν έχω κάτι άλλο να φοβάμαι πια και σ´ αγαπώ και σου γράφω σαν να είναι όλα λογικά εντάξει, καληνύχτα.