Δούλευα σαν να μην υπήρχε αύριο κι αύριο δούλευα. 

Έτσι υπέβαλα μια αίτηση. Η αίτηση έγραφε «πλήττω εδώ πέρα».

Με πήρανε πρώτη. Με διαφορά. Πρώτη φορά έβλεπα ένα άριστο νούμερο δίπλα στο όνομά μου.

Στη συνέντευξη νόμιζα πως όλα καταστράφηκαν αφού πίστευα ότι δεν ήξερα την τύφλα μου κι είχα άλλωστε σπουδάσει κάτι φοβερά άσχετο με το ζήτημα.

Έκαναν μια τεράστια εξαίρεση κι αυτό σημαίνει πως είμαι και πάλι μόνη.

Οι συμφοιτητές μου θέλουν είτε να πάρουν κάτι είτε να συνεχίσουν κάτι άλλο.

Εγώ θέλω να δω πόσο πιο ευτυχισμένη μπορώ να γίνομαι με όλα αυτά τα καινούργια τρελά πράγματα της ζωής.

Οι μέρες γεμάτες χρόνο αδειάζουν και εγώ είμαι ευτυχισμένη.

Σπουδάζω κάτι με την τέχνη και βλέπω τι μπορεί εκείνη να κάνει με εμένα. 

Προς το παρόν με κάνει πανέμορφη σαν ένα γλυπτό κάποιου που δεν ξέρω να παραθέσω. 

Η ευφυία μου αντιθέτως καταγράφεται ασταθής και έτσι κρατάω λεπτομερείς σημειώσεις την Τρίτη και την Πέμπτη.

Τις άλλες μέρες χαζολογάω στο εργαστήριο της αγρανάπαυσής μου. 

Χτες, στον αγρό πέρασε ο καθηγητής μου. Τα χέρια του τρέμουν και δεν μπορούσε να ανοίξει τα έργα μου. Τον βοήθησα. Έπειτα μου είπε πως δεν έχει συναντήσει ξανά εξωσχολικό με τέτοιες ικανότητες. Η απόφασή του ήταν να εξαιρεθώ από την εργασία γιατί την έχω προσπεράσει και απλώς να ερευνήσω και να μάθω, να μάθω.

Ο κύριος αυτός με κοίταζε στα μάτια δυνατά κι εγώ φοβόμουν το όνομά του.

 

Κάποιοι ακόμη περάσανε από το σημείο που έχω στήσει το τραπέζι μου. Είπανε πως μοιάζει σαν να ´μαι κάτι χρονάκια εδώ. Άλλοι είπανε «μα πότε χτίστηκε αυτός ο πύργος;». Ένας είπε πως δεν θα χρειαστεί να κάνω τίποτε τον επόμενο καιρό γιατί γι’ αυτόν μόλις έστησα τη διπλωματική μου. Εγώ είχα απλώς φέρει μια κούτα με πράγματα κι έφτιαξα κάτι γνωστό ώστε να μπορέσω γρήγορα να κάτσω να δουλέψω. 

Διάλεξα τη γωνία με το παράθυρο.