Στέφανε, 

δεν ετοίμασα τίποτα.

Κοιτάζω μέσα απ´ τα λουλούδια που αγόρασα χτες στο σούπερ-μάρκετ, το παράθυρο που έχει θολώσει από το πρωινό κρύο και σε σκέφτομαι να ταξιδεύεις με όλη σου τη γνώση και την έρευνα έχοντας προαποφασίσει τη γραμμή του ταξιδιού σου, με το κρουασάν στο μικρό καφέ, τη δύση του ήλιου στον λόφο αλλά και τις ξαφνικές παρεκτροπές όταν τα σχέδιά σου αλλάζουν για χάρη μιας απροσδόκητης συνάντησης. Εδώ, σε αυτήν την γκρίζα πρωινή πόλη της Ουγγαρίας ήρθα, παρά τη μαθητεία μου δίπλα σου, χωρίς κανέναν σκοπό πέρα από αυτόν που έχω πάντα. Τριγυρίζω ήδη στους δρόμους σαν ένας βιαστικός κάτοικος που ίσως ακόμα και να έχει να πάει στη δουλειά του μπαίνοντας στο τραμ μπλεγμένος με τις τετράγωνες τσάντες των επιβατών, τους καφέδες στο χέρι και τα απορριμματοφόρα.