Στέφανε, 

από τον ακάλυπτο ακούγεται ένα μπουλγκαρί κι ο παίχτης που το παίζει μοιάζει με τον Χαράλαμπο. Τον βλέπω χαμένο πίσω από την κουρτίνα και το δέντρο, στο σκοτάδι του διαμερίσματος που είναι απέναντι από το δικό μου, χωρίς να χάνω χρόνο από τη μουσική που ίδια και τότε, κάθε απόγευμα, χρόνια πριν, στο μικρό μας γραφείο που ‘χαμε για σπίτι έπαιζε για μένα και για εκείνον τραγουδώντας ο Χαράλαμπος. Γύρισα πίσω και πίσω μαζί μου γύρισε το ισοκράτημα που αφομοιώνεται με την ηλεκτρική σκούπα, τη ρώσικη τηλεόραση, το γάβγισμα ενός τρελόσκυλου και τα νερά που τρέχουν σε ένα χώρο όπου ζούμε στενά και Κυριακάτικα όλοι εμείς για τους οποίους έκατσα να σου γράψω. Δεν λείπεις ούτε από ‘δω. Όταν έφυγα να πάρω το πλοίο κι όταν το πλοίο έφυγε παίρνοντας εμένα, χαιρέτισα προς το μαύρο βράδυ της στεριάς κι εσένα μαζί με όλα τα ονόματα που διπλώθηκαν μέσα στους φακέλους γιατί δεν ήξερα πότε θα μπορέσω να σου ξαναγράψω. Μια Κυριακή, σκέφτηκα τότε, μα δεν φαντάστηκα πως μια Κυριακή στη Θεσσαλονίκη το νησί θα αντηχεί τόσο επιδεικτικά κι όμορφα μέσα στους σαπισμένους τοίχους της συνείδησης και της πρασιάς μου. 

Άνια, Κρήτη, 24.09.2023