Στέφανε, 

 

είσαι ο καλύτερός μου φίλος. 

 

Το πόδι σου πάνω σε μια κάθετη βαλίτσα δεν με  βοήθησε να πιστέψω πως θα πήγαινες οπουδήποτε αλλού από 'δω. Κι όμως, είδα κάτι απρόσμενα κανάλια την επομένη και σε πεθύμησα. Με πήρες μαζί σου και στη Βενετία αγνοώντας την ακίνητη συμπεριφορά μου. Και χτες έβαλες όλη την Αμερική να με χαιρετίσει. Έτσι, το όνομά μου ακούστηκε πολλές φορές σε ένα δείπνο, μια αμερικάνικη ωδή στο υποθετικό μου ταξίδι. Ο Νικόλας μου είπε πως θα με συνοδεύσει σε μια λακανική περίπτωση ενός ταξιδιού-πειράματος, ή μάλλον ενός ταξιδιού-ποίησης. Με το χέρι στην πτήση και την καρδιά στα παπούτσια θα συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο. Θα αγαπηθούμε όλοι. Στέφανε, είσαι ο καλύτερος φίλος μου. Ποιος έβαλε ποτέ κανέναν να φωνάξει το όνομά μου σαν προσευχή πριν το φαί; Και τι φαί! Είμαι τώρα εκεί. Είμαι τώρα κι εκεί. Είμαι στην Αμερική και διαλέγω κάποιο εμπόρευμα. Είμαι στην Αμερική κι ετοιμάζω σαλάτα λάχανο. Είμαι στο σπίτι σου και προσέχω να κοιμηθείς αυτή τη φορά για να τριγυρίσουμε την επομένη πολύ πέρα από την Queens Drive ! Όταν μου έγραψες "Όλοι σε περιμένουμε", κάτω από τη μαρμελάδα βατόμουρο και πίσω από την Περσίδα φίλη του οικοδεσπότη εμφανίστηκε η μικρή μου ψυχή και κάθισε στο τραπέζι.