Στέφανε, κάτι έπεσε από τα χέρια μου κι έσπασε στον δρόμο για το σπίτι. Πίσω από τη στάση, όπου συνήθως κάθονται γυναίκες, με τα ασημένια  περιτυλίγματα να αντανακλούν μακριά από τα μαλλιά τους το κομμωτήριο, τους περαστικούς και τα απέναντι τζάμια, δεν υπήρχε τώρα κανείς. Μόνη μου κοίταζα μέσα από τα κενά μου χέρια το πίσω τοπίο των θραυσμάτων κι είχα τόσο πολύ εστιάσει στο πρώτο αυτό πλάνο, που η σπασμένη καταστροφή ήταν ακόμη παντελώς θολή κι άρα αμφίβολη, μια φαντασία του νου μου, ένα υποθετικό συμβάν. Έκλεισα τα μάτια μου και λίγο μετά γονάτισα. Δεν ήταν κανείς γύρω να νιώσει την απελπισία μου κι έτσι εκείνη φιλάρεσκη και θυμωμένη μου άνοιξε τα μάτια και με ανάγκασε να αντικρίσω τα σπασμένα αυτά πράγματα. Χρήματα! Πόσα έπρεπε να είναι δικά μου για να μην κλάψω σήμερα μετά από τόσα και τόσα θλιβερά ζητήματα στα οποία τα μάτια μου παρέμειναν στεγνά; Έμεινα έτσι στον δρόμο και καθώς κανείς δεν περνούσε, κανείς δεν υπήρχε, τίποτα δεν κινούταν, αγκάλιασα τρυφερά τα γυαλιά. Για να τα αντικαταστήσω, πρέπει να δουλέψω ακόμη περισσότερο μα δεν έχει η μέρα άλλο χρόνο, δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα καταφέρω μέσα σε αυτό μου το ανεξάρτητο και κουρασμένο σώμα! Παράτησα τα σκουπίδια που πριν λίγο ήταν ένα δανεικό και σωτήριο ηλεκτρονικό υλικό το οποίο θα μου έλυνε, για λίγο έστω, τα χέρια (τα χέρια! τα χέρια που πρόδωσαν κι έσπασαν!) και μπήκα στο σπίτι μου. Εκεί περίμενε η Λίνα κι η δική της δίκαιη απελπισία, εκεί με περίμενε ένα σκυλάκι κι ένα υδρόβιο σαλιγκάρι μόνο του σε ένα τεράστιο ενυδρείο σε μια αναπαράσταση των ανωτέρω, με περίμενε το κλάμα που δεν θυμόμουν πώς κλαίγεται και το χρήμα. 

Σπάταλε νου και συνετή ζωή μου, το μόνο που θέλω πια είναι να μην είμαι περήφανη κι ακάματη! 

Πώς θα σου φαινόταν φίλε μου να πέσω να ξεκουραστώ λιγάκι; Τι θα απογίνω αν σταματήσω να συντηρώ αυτή την τρελή μου πορεία; 

Άνια, σπασμένο δανεικό αντικείμενο αξίας, νοίκι πληρωμένο, κλάμα κλαμένο, αυτοκυβέρνητη ζωή, κόστος, περηφάνια, δεν φοβάμαι τίποτα αλλά γιατί όλα με φοβούνται, γιατί όλα σπάνε, φίλη φίλου, απελπισία, χοντρή νίλα, θα τα πληρώσω όλα από αύριο, η δύναμή μου δυναμώνει και με τρομάζει, μπορώ να συντηρήσω έναν ολόκληρο στρατό άμα γουστάρω, κουρασμένο ικανό σώμα, νους τεράστιος και φαγωμένος, πνεύμα ντοπαρισμένο κι αυτοκυβέρνητο, Θεσσαλονίκη, 13.9.2023