Είναι αυτό το εκατοστό γράμμα μου; Γράφω και στέλνω κάτι συνέχεια. Αν δεν το στέλνω δεν σημαίνει ότι δεν το γράφω κι αν δεν το γράφω δεν σημαίνει ότι δεν έγινε. Χάνω λίγο λίγο ένα κομμάτι από λίγο σώμα. Ας πούμε ότι το χάνω ψίχουλο ψίχουλο. Σκέψου το πιο μικρό ψιχουλάκι. Χάνω ένα. Αύριο ένα άλλο. Μα πώς θα γίνει να σταματήσω να μιλάω γι’ αυτόν τον χαμό! Λοιπόν, ας μιλήσουμε τότε για ένα κέηκ. Ένα όχι μεγάλο, σίγουρα όχι σπουδαίο ή μοναδικό κέηκ. Ένα σύνηθες, δίχρωμο γλυκό που σπάει και κομματιάζεται. Ψίχουλο ψίχουλο το μέρισμά μας χάνεται και δεν έρχεται πίσω. Ό,τι φάγαμε φάγαμε κι ό,τι έμεινε είναι ένα χέρι άδειο! Και τώρα; Και τώρα, θα πω την αλήθεια.

Τώρα, η αλήθεια. 

Τώρα.

Η αλήθεια τώρα. 

Η αλήθεια είναι ότι, για να γιορτάσω την ευθυγράμμισή μου με τη ζωή, πίνω δίχως αύριο ό,τι πίνεται. Να μια ευθεία γραμμή. Χέρι χέρι εγώ κι η ζωή, κοιτάξτε εδώ μια ωραία παρέα! Ψίχουλο ψίχουλο.

Απονέμω στη ζωή ένα παράσημο που με δημιούργησε έτσι παράπλευρα, επιτήδεια και προκλητικά προς βρώση από ανθρώπινα στόματα. Τώρα, σε εμένα, το κέηκ, απονέμω το παράσημο της κανονικότητας. Μπράβο μου, ήμουν καλό και τελείωσα. 

Ψύχουλο, 14.08.23