10.9.22
Δεν θα ήμουν ένα γενναίο
άρρωστο πρόσωπο το ξέρω
πως όμως θα έκανα κάποιους να γελάνε
να μην πονάνε 
και πολύ τώρα
που το σώμα μου θα είχε γίνει βασανιστήριο 
να μη φοβούνται ότι θα χάσουν κάτι 
μαζί με εμένα
αλήθεια
αν πιστεύω κάτι
είναι πως όλα είναι χαμένα
μα αυτή η προδοσία του κορμιού μου
(ενώ σε φρόντισα καταραμένο θυμάσαι πώς
σε χόρευα στα συνοικιακά μπουζούκια
της Κασσάνδρου  - λουλούδια!) τώρα θα ήταν ένα πλήγμα
όλους
θα τους έδιωχνα στο μακρύτερο σημείο
ξεκουμπιστείτε δεν φοβάμαι
τρομαγμένη θα φώναζα μέσα από ένα
στεγνό στόμα
ένα στεγνό σώμα Χριστέ μου δεν μπορώ
να αντέξω τις σκέψεις μου
και με φοβίζει η τρωτότητά μου
ακόμη περισσότερο η δύναμη 
κι η αντοχή 
της Δανάης
παραλογίζεται μαζί με τη ζωή το μυαλό μου
λέει
τι έφταιξε; όταν εγώ γεννήθηκα γεννήθηκε κι εκείνη
τι διέφερε
παραλογίζεται επαναλαμβάνεται το μυαλό μου
δεν μπορεί 
να κοιμηθεί συχνά - προσεύχεται; τι στο διάολο
έχω μέσα μου κάπου εγκιβωτισμένη τη δικαιοσύνη
και πρέπει να την αφήσω
τον κόσμο τον έχω αφήσει προ πολλού
συγκινείται με τις ειδήσεις 
σου στέλνει μια  καρδιά
όταν η καρδιά σου είναι πίσσα
και κλείνει τα μάτια του
κοιμάται ευσυνείδητος
ενώ εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω στον δρόμο
αφότου την είδα 
δεν έχω το δικαίωμα αν καταλαβαίνει κάποιος
τι λέω
δεν είναι φίλη μου και ναι 
εγωιστικά όπως όλοι φοβάμαι και για μένα
τόσο που θέλω να υποκύψω στην είδηση
μα δεν μπορώ τίποτε να κάνω για την κατάντια 
της ζωής
είναι φριχτή και το ήξερα
προσπαθούσα ενίοτε να προειδοποιήσω 
να χορέψω
να προλάβω
τίποτε δεν δουλεύει
λυπάμαι που δεν ξέρω να λέω τίποτε
παρήγορο σε κάποιον
χωρίς να ξέρει ότι ψεύδομαι
τα μάτια μου αγωνιούν είναι θυμωμένα τα μάτια μου
θα ήμουν ευχαρίστως ο τιμωρός 
της τύχης
εγώ
το μαστίγιο
πάνω
στη διαστρέβλωση
θα της έλεγα έπειτα Δανάη αυτό μπόρεσα να κάνω
για σένα
κρατώντας στα χέρια μου
την άπνοη πια δυστυχία
αυτό ήταν
θα έλεγα
τέλος
τώρα ίσως μπορέσουμε να κοιμηθούμε
μα όχι να καταλάβουμε