13.6.21

 Αχ

Κόντεψες να πεθάνεις

Τι θα έκανα αν τα κατάφερνες

Παλιάνθρωπε

Εγωιστή

Σε πρόλαβα στο σπίτι μας

Οι γλάστρες μου είχαν πάρει τον δικό τους δρόμο

Το τηγάνι μου είχε χαλάσει

Στην κρεβατοκάμαρα δεν μπήκα

Έναν χρόνο έλειψα και 

Αντί να πω

Πως γίναν τα πάντα ρημαδιό

Θα πω πως όλοι εκεί μέσα με ξεχάσανε

Οι πολυθρόνες μου 

Το πιάνο μου τ’ ωραίο

Ο μπιντές

Τα κουζινικά

Ήρθα δεν ήρθα τους κάνει το ίδιο

Η γάτα που ξετρύπωσα από μια μηχανή αυτοκινήτου

Με κοίταζε τώρα σαν να μη με θυμόταν

Δεν με θυμόταν η κάργια και κοιμάστε πια μαζί

Το κλουβί του πουλιού άδειο

Πώς να περιγράψω αυτόν τον ξένο χώρο

Μου είπες πως μιλώ για τα σπίτια 

Σαν να ´ναι άνθρωποι

Και τούτο εδώ είναι ένας νεκρός

Τέζα

Χώμα

Είμαι στη δυσάρεστη θέση να το ζητήσω πίσω

Εσύ παραλίγο να τα τινάξεις μα σε πρόλαβα

Κι εκείνο ίσως καταφέρω να το αναστήσω

Θα το βάψω

Έξω 

Και μέσα

Σε λίγες μερούλες θα γίνει όπως ήτανε πριν φύγω 

Και σας παρατήσω 

Τράβηξα τις κουρτίνες να μπει λίγο φως

Τέρμα ο πόνος

Σ´ αγκάλιασα κι είπα

Φτάνει

Αγάπη μου φτάνει

Μα όλο πιστεύω πως θα σε βρουν κάπου πεταμένο

Με τα μάτια σου ανοιχτά να γυαλίζουν

Και να κοιτάζουν όπου κι αν είμαι εμένα

Αχ καταραμένος να ´σαι

Πώς έγινες έτσι 

Γέμισε σπυριά το πρόσωπό σου

Τα δόντια σου σαπίσανε

Κι εγώ δούλευα μέρα και νύχτα 

Ώστε να ´χεις πρόσωπο και δόντια και ζωή

Ναι

Αρνήσου την 

Τι έφταιξα να θέλω και τώρα ακόμα να σε συντρέξω

Σ´ αγαπώ αχάριστε 

Γιατί εσύ μου ´λαχες

Και γιατί καταλαβαίνω το μίσος σου για τη ζωή

Τι νόμιζες

Πως δεν μου είναι ένας τεράστιος κόπος να περιφέρομαι

Μα σε αγάπησα κι είπα

Γι ´ αυτό εδώ το πράγμα είναι καλό να συνεχίσω

Τώρα κοίτα πώς καταντήσαμε

Εγώ μπορώ και συνεχίζω ούτως ή άλλως

Εσύ σταμάτησες

Τίποτα δεν βγάζει νόημα

Δεν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα για το τέλος

Κοίτα να μην πεθάνεις 

Κι εγώ θα φροντίσω να κόψω τις τρέλες

Η αγάπη μ´ έχει κατακλύσει και δεν περίμενα

Ποτέ να πω

Πως δεν σε απεχθάνομαι 

Ή πως ίσως να σε συγχωρώ

Γίνε τώρα καλά

Τα βράδια προσεύχομαι για σένα

Σαν να 'μουν καμιά καλή

Καμιά του Θεού

Λες να με τιμωρεί κανείς εκεί απάνω;

Αχ ξέχνα τα όλα και γίνε καλά

Ζήσε αγάπη μου

Ζήσε κάπου

Κι αν ρωτώ και μου λεν πως υπάρχεις

Θα στρογγυλοκάθομαι και θα τρίβω την κοιλιά μου

Πώς γελάγαμε ε

Ε πως γελάγαμε 

Χα!

Και τις προάλλες γελάγαμε

Γιατί δεν είμαστε άνθρωποι

Γιατί αγαπιόμαστε 

Και κουραστήκαμε από οτιδήποτε άλλο

Μετά βέβαια σου ´πιασα τη σοβαρή κουβέντα

Κι εσύ ίσως να άρχισες τα ψέματα

Ποιος ξέρει

Τι μας περιμένει αγάπη μου 

Ζήσε τώρα λιγάκι να σε δω κι άλλο

Να γελάσουμε καμιά φορά ακόμη με τούτα τα χάλια