Δεν αισθάνομαι τίποτα πια

Δεν κλαίω

Κι όχι πως ποτέ μου έκλαψα

μα όταν τουλάχιστον αντίκρισα

εκείνους τους νεκρούς

ή τη μεγάλη θλίψη της ψυχής μου

έλιωσα από έναν βαθύ καημό

κι υπηρέτησα τον σκοπό μου

Τώρα

δεν με πονάει ούτε το χρέος μου να μείνω όρθια

Κάποτε ήταν κι αυτό ένα ακόμη βάσανο

-Να μην κατεδαφίζεσαι λέει ενώ σκάψαν βαθιά-

Μόνη τώρα

και μ´ έναν σωρό από ανθρώπους

που ζητούν να κάθονται κοντά μου

και γεμάτοι αγάπη να με αγαπούν

δεν αισθάνομαι τίποτα πια

Πέτυχα

να απορρίψω την οδύνη

φέρνοντάς μου εγώ η ίδια ένα νέο

Το νέο ήταν

πως είμαι ελεύθερη να είμαι ό,τι θελήσω

κι εγώ αμέσως σκέφτηκα πως ήμουν ελεύθερη

από κάθε πόνο

Έτσι

σταμάτησα να πονώ

και δεν αισθάνομαι ούτε πόνο ούτε άλλο τίποτα

Δεν με πειράζει που σκότωσαν τις γάτες που τάιζα

Δεν με πειράζει που ο κόσμος προδίδει τον κόσμο

Δεν με πειράζει το κακό

Αντέχω την αδικία και μάλιστα μου φαίνεται ίδια με τη δικαιοσύνη

Περνώ απέναντι και δεν κοιτώ τον δρόμο δεν κοιτώ κάτω δεν κοιτώ πού πάω

Άμα θέλω κλείνω τα μάτια μου και περνώ τον δρόμο

Κι άμα θέλω δεν περνάω κάπου

Δεν νιώθω πως πρέπει να περάσω

Δεν νιώθω τον εαυτό μου

Δεν έχω τον εαυτό μου να νιώθει

Είχα κάποτε έναν πόνο που μου είπαν πως θα πέρναγε σε πέντε ακριβώς χρόνια

ενώ εγώ σε έναν χρόνο δεν τον ξαναπόνεσα

και τώρα

έναν χρόνο μετά

δεν νιώθω

τίποτα

Ούτε γαλήνη

ούτε τίποτα

Μόνο κάνω τη δουλειά μου

και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου

γιατί έχουν όλοι δίκιο

και κάτι

να επιμένουν να αγαπούν καθώς εκείνο

επιμένει να εξαντλείται

Εγώ σταμάτησα να επιμένω

Εγώ σταμάτησα

να κάνω οτιδήποτε

Έχω τώρα ένα κορμί γεμάτο σφρίγος

που δεν νιώθει την ανάγκη να είναι κάπου

Έχω την ψυχή μου

που δεν νιώθει πως είναι ψυχή

και τεμπελιάζει

Έχω την αγάπη να με λατρεύει

και δεν αποκρίνομαι

Δεν απαντώ στην ερώτησή της

αν κι εγώ την αγαπώ

παρά λέω

πως κάποτε ήμουν εγώ η αγάπη

Κάποτε

ήμουν καλύτερη κι απο την ίδια