Γεννηθήκαμε
αυτόν τον ωραίο μήνα
έχοντας ο καθένας έναν ήλιο
πάνω του να καίει.
Φαντάζεσαι εκείνους που είδαν το πρώτο φως
μιαν άχαρη μέρα του Νοέμβρη
η μια από εκείνες τις δύσκολες μέρες
του Φλεβάρη;
Δεν είμαστε άραγε εμείς το επιτελείο της ζωής
σύσσωμο
οι γεννημένοι φίλοι του Αυγούστου
που έχουν ένα στεφάνι περασμένο στο κεφάλι τους
εκείνο της ομορφιάς του γέλιου;
Έτσι
δεν γίνεται να νιώθουμε τον πόνο.
Δεν γίνεται εμείς
να είμαστε ανεξέλεγκτα θλιμμένοι.
Τραβάμε πάντοτε μπροστά
και πατάμε επί πτωμάτων.
Των δικών μας πτωμάτων.
Μπορούμε να ξεπεράσουμε ακόμη
και τον ίδιο μας τον εαυτό
όσο οι άλλοι
για το παραμικρό διστάζουν.
Μπορούμε να τα διαλύσουμε όλα
και ξέρω πως το ‘κανες κάμποσο
όπως κι εγώ από πίσω που ακολουθώ.
Εγραψα λοιπόν αυτό το γιορτινό ποίημα
αφότου γεννήθηκες εσύ και λίγο πριν πάλι
γεννηθώ εγώ
κι είναι Αύγουστος τώρα
κι είναι ωραία
κι οδηγώ ανεξέλεγκτα το αμάξι μου θλιμμένη
κι ούτε που φαίνεται αφού γελώ και αστειεύομαι.
Ο πόνος είναι μία πολυτέλεια για όσους πρέπει
να συνεχίσουν.
Δεν είχα τι άλλο να πω κι έτσι
έβγαλα την παραπάνω φράση
μόλις από το κεφάλι μου.
Ωραία δεν είναι να λες ό,τι βλακεία σου κατέβει
και να ‘χεις δίκιο;
Ωραία δεν είναι να είσαι σκληρός;
Αυτό είναι ο Αύγουστος.
Ένας σκληρός μήνας για να γεννηθεί κανείς.
Εκεί που όλοι είναι ξένοιαστοι η μάνα σου
πόναγε κι ίδρωνε και σε γεννούσε.
Μα το πώς γίναμε εμείς σκληροί είναι
σχεδόν μια άλλη υπόθεση
κι αν έχετε δει κάποιον φίλο να σας γλυκομιλά
ενώ κι εκείνος γεννήθηκε σ’ αυτόν τον μήνα
να ξέρετε πως μπορεί και χωρίς εσάς
ενώ εσείς
βάζω στοίχημα πως δεν κάνετε χωρίς εκείνον
γιατί κανείς δεν μπορεί χωρίς τον Αύγουστο
κι όλοι αυτόν κάθε χρόνο περιμένουν.
Άλλωστε
ο Αύγουστος αγαπά μόνο τον Αύγουστο
δεν είναι αλήθεια;
Είναι.
Χρόνια πολλά σε εσένα λοιπόν
και σε εμένα ειδικά
που ακόμη δεν πέθανα και που αν
με έβλεπες τώρα σε αυτά τα χάλια
θα έλεγες
να μια τρελή που αξίζει
την αγάπη μου.