Ήταν φριχτή η μέρα Πέμπτη και κάθε επόμενη
Στέλνουν μηνύματα αγάπης οι φίλοι μου
κι ύστερα συνεχίζουν τις δουλειές τους
γιατί
κανείς δεν μπορεί να αλάξει τα μάτια της
που γίναν κρύσταλλα
και τα ‘βλεπα εγώ μονάχα ζητώντας ειλικρινά
συγγνώμη
Μόνο ένας ήξερε να παίρνει τον πόνο
και προτίμησε να τον δώσει
είπε συγκεκριμένα
Προτιμώ που δεν είμαι τώρα εκεί
να δω πτώματα και να πρέπει
να σε κάνω να γελάς
Έτσι έσκαψα μόνη μου έναν λάκο
κι έβαλα μέσα τα πάντα
Εμένα
Εκείνη
Ό,τι ξέρω
Κι είπα πριν σκεπαστώ
Αυτό είναι ένα καλό σημείο να ξεκουραστώ
Δεν θα με βρει κανείς
Κι εκείνος που νόμιζε πως ήθέλα να γελάσω
μακάρι να ήξερε πως θα χρειαζόταν μονάχα να κοιτάξει
μέσα στα μάτια μου ελάχιστες φορές
ώστε να μη γίνουν πέτρες σαν εκείνα που ξαπλώνουν
τώρα δίπλα μου
Άντε κόσμε
ήσυχος μου φαίνεσαι πια
μα τόσο μόνος
δεν σε μπορώ
γεια σου