Είμαι στον δρόμο και σου γράφω
ένα γράμμα μέσα στο κεφάλι μου ο καιρός σου λέω
είναι καλός
ως και τα γρασίδια
ανθίζουν λυπάμαι
για το πρόσωπό σου και τη νέα του έκφραση
η δουλειά
είναι μια κολασμένη πράξη
πηγαίνεις κι έρχεσαι ανάξιος να συνεχίσεις
μα συνεχίζεις κατηφής Στέφανε
για μένα είσαι
γρασίδι με άνθη
και πορτοκάλια που κυλάν στο πάτωμα πικρά
κι όμορφα
είσαι για μένα ο μοναδικός Στέφανος που ξέρω
ένας μεγάλος άντρας με γέλιο και ψάρια στο τραπέζι του
που μιλάει για αρχαίες συνήθειες
με μια τσάντα περνάς απόψε Στέφανε
πάνω από τον ωκεανό και κάνεις
σχεδόν έναν κύκλο
για να βρεις τον ξεχασμένο πολιτισμό της Αθήνας
τι να σκέφτεσαι τόσες ώρες εκεί πάνω
κοιμήσου καλύτερα
σαν τα πουλιά στον αέρα
που κλείνουν τα μάτια τους
σε ξυπνάν πάντα κάποιοι
όταν φτάσεις και λες
περιχαρής έφτασα επιτέλους ας κατέβω