το ρεύμα
είναι οριστικά κομμένο
η κατάψυξη έχει ζωντανέψει
κι είναι πια ένας ζωολογικός κήπος
απ´το ψυγείο τρέχει ένα ποτάμι νερό
που βρέχει γλυκά τα πόδια του πατέρα μου
εκείνος
κοιτάει τον εαυτό του ενώ εγώ
κοιτάζω τους πίνακες της κρεβατοκάμαρας
μοιάζουν
όλοι τους ξαφνικά
με πιντούρας νέγκρας δεν βλέπω
καλά τι πρόκειται να συμβεί
μέσα μου κυριαρχεί το σκοτάδι αλλά έξω
είχα συνηθίσει το φως
κάτι περνάει δίπλα
κι ίσως είναι το ποτάμι
ίσως είναι η σκιά του πατέρα μου
τα ξεπαγωμένα πουλερικά κι η αστυνομία ίσως
έχει κάνει πολλά λάθη έκαστος και τώρα
θα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να μας πιάσουν
θα περάσουμε καιρό έτσι
κι ευτυχώς τα μάτια μου γνωρίζουν
το έρεβος μα ο πατέρας μου αντιστέκεται
και προσπαθεί να ζήσει
ή έστω να κολυμπήσει
κι εγώ λυπάμαι
τον άδικο κόπο του