Μεγάλη χαρά

μου δίνει 

ό,τι δικαίως
λίγο λίγο ή μια κι έξω 

καταστρέφεται

με αιτία την εκούσια
κι ακούσια δύναμή μου

Τραπέζια θυμού κομμένα στα δυο
καρέκλες χωρισμένες απ’ τα πόδια τους

-ήμουν ένα μικρό κορίτσι όταν πέταξα
το σχολικό μου κάθισμα
στο κεφάλι της συμμαθήτριάς μου
ένα φίδι ήταν και την έφαγε στο δόξα πατρί-

γυαλιά
είδη υγιεινής
καθρέφτες
χάρτινοι χαρακτήρες
με ζωές και κοπρόσχημα έργα που στηρίχτηκαν
στην έλλειψη μιας νεογέννητης ιδέας λιώνουν

μέσα στα χέρια μου

Η ψυχή μου 

αν αντικρίσει μια αδύναμη μα αυτούσια ύπαρξη

πρόκειται άμεσα να υποχωρήσει

και να δεχτεί την καλοσύνη του φόβου αλλά

αν μπρος της σταθεί κάτι ολοκληρωτικά

ανόητο κι άψυχο

ένα άδειο χάρβαλο ράφι για παράδειγμα 

μια ψόφια ουρά

ή ένας ιλαρός κι επιμελής μιμητής
-αυτό είναι τα χειρότερο είδος-

τότε

τότε η ψυχή μου δεν θα διστάσει

η ψυχή μου δεν θα διστάσει να αφανίσει πιθήκους

παπαγάλους και μεταμφιεσμένους

γιατί δεν λυπάται 

την πονηριά

δεν λυπάται 

την υπόγεια κίνηση και την ανυπαρξία
Είναι ακέραιη η ψυχή μου

μπρος στους λιμνάζοντες και τους σαπιοπόδαρους
που κρύβουν τις πράξεις τους γιατί γνωρίζουν
την αλήθεια
-η αλήθεια είναι εκείνη
που δεν λεν στον εαυτό τους και στους φίλους τους
σε ψυχιάτρους
συζύγους και παιδιά
με αποτέλεσμα
να είναι ανειλικρινείς κοπρίτες-

εκείνους που σε λίγο θα κοιμηθούν τον ύπνο του φθόνου
και θα ξυπνήσουν δίχως ούτε
τη σκιά τους
Φθονούν
φθονούν ανελέητα και συνάμα μιμούνται
γιατί δεν έχουν τίποτε δικό τους
-ιδιαιτέρως αν πουν την αλήθεια
(Αμ δε! Σιγά μην την πουν!)
είναι σίγουρο πως δεν θα τους μείνει
τίποτε
τίποτε
ούτε ένα αποκούμπι-
έχουν μόνο τη μιζέρια της φύσης τους
κι ό,τι υφάρπαξαν κοιτώντας κατά ‘δω
διαθέτοντας μάλιστα το γνωστό
κι αυταπόδεικτα ανόητο θράσος να λένε
πως δεν το ‘καναν
γιατί η παραδοχή θέλει πρωτίστως ευφυία
ύστερα τόλμη και έναν ισχυρό εαυτό
που δεν φοβάται
τις συνέπειες της αλήθειας
Δεν λυπάμαι τα ανωτέρω σαπισμένα έπιπλα
που έσπασα σε μια στιγμή
καθώς και τα προαναφερθέντα υποκείμενα
που λυγίζουν στη σκέψη μου και στον επακόλουθο
εφιάλτη τους
της σύγκρισης -κοιμηθείτε πικρά
είστε χαμένοι σε κάθε μάχη
στο πρωτότυπο μεγαλείο του παρόντος μα
και του παρελθόντος
δεν θα πλησιάσετε ποτέ-
Πάνω τους πριν αυτοδικήσω
πρώτα πατώ ή κάθομαι
και ξαποσταίνω
γιατί κουράζομαι πότε πότε
κουράζομαι
να καταστρέφω

ό,τι έπρεπε να έχει μόνο του αυτοκαταστραφεί