μέσα σε αυτό
το άχαρο καλοκαίρι απόψε
θυμάμαι κάποιον
όχι με πόνο
ή σκοπό
αλλά γιατί
έχω την υποχρέωση
και το δικαίωμα
να ανακαλώ
στη μνήμη μου
τη νεότητα
που δεν είναι άστατη
ή ανόητη
αλλά αμφότερα αξεπέραστη
κι ηχηρή σαν το πάτωμα
που τρίζει σταθερά
στα ίδια σημεία
και τέλος
-κι αρχή-
θυμάμαι γιατί έχω δίκιο
κι είναι μεγάλο
σαν εργοστάσιο
και παλιό όσο εμείς
ένα δίκαιο
που δεν ζητώ να μου δοθεί
καθώς ήδη μου ανήκει και
μ´ αφήνει βέβαιη
μπροστά
στην αποσιώπηση
και την αδυναμία των ταραγμένων
να ξεχωρίσουν τον ευσεβή πόθο
από τα γεγονότα
την προσπάθεια
από την απλότητα
την αναπαράσταση
απ´ την πρωτόπλοη πορεία