η ψυχή του το ξέρει
καθώς η σύζυγος περπατάει
στη Via Lambro
και σιγοτραγουδάει

Ήταν η μέρα κρύα σαν παγάκι
κι εσύ πιοτό,
κι εγώ που σ’ έπινα να ζεσταθώ,
σ’ έπινα να ζεσταθώ,
ήταν η νύχτα λίγη σαν δραχμούλα,
σαν μια δραχμή,
κι εσύ που μου `δινες καυτό φιλί,
μου `δινες καυτό φιλί.

η ψυχή του το ξέρει
καθώς όλοι κοιτάζουν πάνω
τα μεγάλα κτίρια
που γράφουν

Είθε να εκδιώξετε κάθε φαυλότητα μακριά

η ψυχή του το ξέρει
καθώς το τηλέφωνο καλεί
από ένα ελληνικό χωριό
κι ο Γιωβάν ρωτά
απ' την άλλη άκρη του βάλτου

Θες να φιλήσω σταυρό;

η ψυχή του το ξέρει
πόσο πονά
καθώς διασχίζει την πόλη
και μου γράφει

Μιλάνο. Καλημέρα. Περνάμε τέλεια.