Μέσα στο αστικό
πάντα
συναντώ κάποιον φίλο
Είναι συνήθως παλιός και δε γνωρίζω πια
το πρόσωπό του
Εκείνος
πάντα με θυμάται
Πιάνει τον ώμο μου ανάμεσα στον κόσμο
καθώς κοιτάζω έξω
Τρομάζω για λίγο
κι ύστερα μιλάμε για τα παλιά
Δε θυμάμαι τα παλιά
μα γνέφω
Ο σκύλος του
που είχα πει πως θ´ αγαπώ
και πέθανε
η δασκάλα μας με τα λιγοστά μαλλιά
που πέθανε
και άλλοι
Γνέφω σαν όλα κάποτε να γίναν
Κοιτάζω σαν να θυμάμαι
τον παλιό μου φίλο
Καθώς κατεβαίνει και με χαιρετά
το κεφάλι μου κρύο ακουμπάει
στο τζάμι