στέκομαι στην άκρη του δρόμου
είμαι ένα μαύρο αμάξι
είμαι μια βιτρίνα που φέγγει
αναμένω
τον ήχο που κάνουν οι κοιλιές των ανθρώπων
όταν
επιθυμούν κάτι πολύ
χτυπάν τα μέγιστα ενδότερα
κι εγώ
κυλάω εξωτερικά
ως νερό που ποτίζει
ως ένας ποταμός που έτυχε
να περνάει δίπλα και
εξαιτίας του φυτρώνει η γη
η συνέχεια αφορά
τη στάση
η οποία γίνεται όπου θέλει κανείς
σταμάτημα σημαίνει κάποιος
να μείνει κόκκαλο
ή έστω να δει γύρω του πού είναι
σταμάτημα είναι η έννοια του τέλους
ανεξάρτητα αν κάπου κάπου
υπάρχει η νέα αρχή
και ως μαύρο αμάξι
πηγαίνω όπου επιθυμούν οι φτωχοί
οι πλούσιοι, οι νεαροί και
οι θλιμμένοι
για όλους έχω ένα μικρό δώρο
που βγαίνει από μια
σάκα κι έτσι
εγώ
το μαύρο αμάξι, ο μαύρος ποταμός που
σπέρνει λουλούδια
τώρα σπέρνει γέλια
και δόντια
γιατί εγώ είμαι ο κύριος ξένος
η πεταλούδα που μπήκε και όλοι
χαρήκαμε
είμαι κάτι το πρόσκαιρο
μια γρίπη, ναι, μια γρίπη
που βγαίνουμε από αυτή όπως
απ'το σκοτάδι σε μια φωτεινή
πλευρά
πέρασα από 'δω και κάτι είδα
ήταν ένα έργο;
ήταν ένα ακρυλικό λουλούδι;
ήταν η καρδιά μου;
ήταν κάτι το απροσδιόριστο!
όπως ένα μέτωπο
ναι, ένα μέτωπο
όπως μια σκέτη κοιλιά
όπως τα ξερά φύλλα
όπως το μέτωπο
ας γυρίσουμε στο μέτωπο που
είναι ολοφάνερο πια πως κλαίει
πώς το λυπάμαι!
και το ασπάζομαι
φιλώ το μέτωπό μου με τη βοήθεια
ενός καθρέφτη
και του πατέρα μου
και στέκομαι
στην άκρη του δρόμου
εγώ η μάυρη βιτρίνα ώστε
να περάσει το πλήθος
περνάει το πλήθος
ταράζεται το πλήθος
στην ίδια του την όψη
αλλά συνεχίζει να τρώει
δε σταματά να αποζητά το δώρο
κι έχω ένα κάθε φορά στην κοιλιά μου
το γεννώ εντός ολίγου
συνήθως μου παίρνει δεκαεννιά λεπτά
όταν βρέχει
πρόκειται για το τοπικό ρεκόρ
έχετε υπομονή παρακαλώ
τι είναι δεκαεφτά λεπτά μπρος στην αιώνια ζωή
που περιμένει
στην άκρη
του δρόμου