στη Θεσσαλονίκη
είναι ένα σπίτι
και έρχεται και φέγγει
σαν σινεμά
οι καλύτερες παραστάσεις
δικές μας φέγγουν
υπάρχουν ακανόνιστα παράθυρα
και μια
σιδερένια πόρτα που φέγγει
ο χώρος είναι ασύμμετρος
και αμέτρητος
και προχωράς
σαν σε έναν βοτανικό κήπο
ενώ παράλληλα δεν ξεχνάς
πως βρίσκεσαι στο
σπίτι σου το μέγα άλσος
όπου στο πάτωμα
βγαίνουν
χόρτα και φιλικοί
άνθρωποι
η βαρύτητα μας ξεπερνά
κι ο καναπές έχει πράσινες
γωνίες για τον καθένα που φέγγουν
κόκκοι μαύρου πλήθους
φτερά κόκκινων ανιψιών
που επισκέπτονται
για μια
προσωπική ανύψωση
τα πτηνά στέκονται πίσω απ'τα τζάμια
και χωράν
χωράν στο στόμα της
γάτας
χωράν ανάμεσα στο ντιβάνι και το
σκέπασμα
το τραπέζι είναι στρόγγυλο και γυρίζει
σαν μια πίστα
με μοντέλα και τούρτες
το φως είναι παντού
σαν τα βήματα
και τα κρεμαστά βιβλία
το φως είναι παντού
σαν τον ήχο της ησυχίας
ήσυχοι ποταμοί κυλάν
και βρώμικα πόδια χαίρονται
στην ακτή
τριγυρνάμε στον γαλάζιο χώρο και
την μπάσα κουζίνα που φέγγει
ο περίγυρος αναστενάζει
και φθονεί
την ολότητα
ο μακρινός εξώστης αγωνιά
οι κυρίες θα είναι δίπλα μας
σαν ένα άγριο ψάρι
που δεν πιάνεται
ο άνθρωπος με τα άσπρα μαλλιά
θα περάσει στις έξι
και θα είναι δίπλα μας
αστράφτει το μαύρο μας πάτωμα
και κλωτσάει ο φταίχτης
που χάθηκε
ο τόπος είναι ευτυχής
που μας έχει





















(εδώ βλέπουμε τη σιδερένια πόρτα)