η απελπισία
δεν είναι μαύρη
όπως πολλοί
θα πίστευαν
η απελπισία
είναι κάτασπρη
σαν ένα πολύ μεγάλο
φως
με ένα ακόμα μεγαλύτερο φως
που το φωτίζει
είναι λευκή σαν
τα χιόνια των Άλπεων
θα έλεγα
και σαν το πάλλευκο πουλί
που κάθεται σε κάποιον ώμο
κάποιων αγγέλων
κάποιων ουρανών
που φωτίζονται
με το φως που προανέφερα
η απελπισία
εκτός χρώματος
είναι απαλή
και γλυκιά
σε κατακτά αιφνιδίως
δε στέκεται αλλά
τρέχει εντός σου
διά του αέρα
αν ανασαίνεις αργά αυτή
πηγαίνει ανέμελα
κι αν σε βρει λαχανιασμένο
βίαια με τη σειρά της
θα χυθεί
και ύστερα από λίγο
δεν είσαι παρά εσύ
η ίδια
η απελπισία
δεν είσαι παρά ο ώμος
και το πουλί και το φως
των Άλπεων
και νιώθεις όλη τους την
ομορφιά
γιατί η απελπισία είναι
όμορφη
και λογική
και αν μπει
μέσα σου θα καταλάβεις
πως εκτός αυτής
ό,τι έχουν τα μάτια σου δει
είναι τελείως τρελά
ο μπαμπάς σου και τα καράβια
οι μύτες
οι ογδόντα όροφοι
οι βάρδιες, τα πόδια σου
όλα όλα
είναι παράλογα
εκτός από εκείνη
την έντιμη
απελπισία
που σε πιάνει