με φοβόταν!
το δίχως άλλο με φοβόταν
αυτός
και οι επερχόμενοί του βέβαια
είναι ένας κουραμπιές!
φωνάζαν οι φιλενάδες μου
καθώς πίναμε
το καφεδάκι μας
κι εγώ υποστήριζα
την αγάπη μου τότε
με σθένος
πιστέυοντας
στην ανώτερη ιδιοσυγκρασία του
-της στιγμής-
μα τώρα τι λάθος κι αυτό
που προστέθηκε
στα λάθη μου
είσαι ένας ανεπανάληπτος
χέστης
θα του 'λεγα
αν τον έβλεπα
μα έλα που δεν θα τον ξαναδώ
κι αυτό
μου προκαλεί
μια λύπη
όπως θα 'πρεπε να λυπάται κανείς
για το πηγάδι
που μπάζωσε
και το νερό του ξανά
το φως
δε θα δει