άραγε η ζωή σου
δεν είναι
μια άγονη υποκρισία
αν στήριξες
στο πρόσωπό μου τη θλίψη
και τις
αμφίβολες επιθυμίες σου
αν μετατράπηκες σταθερά
σ' ένα ημιθανές ομοίωμα
μαζεύοντας εικόνες
τη μέρα
κάθε ημέρα
τι θά 'σουν χωρίς εμένα αν όχι
μια σκόρπια και ατυχής
ψυχή;
μα και τώρα δεν είσαι
παρά ο μαύρος άνθρακας
είχα ακούσει θλιβερές ιστορίες
μα η δική σου
ξεπερνά κάθε ταπεινή φαντασία
αν έπεφτα θα 'πεφτες
τυφλά ακολουθώντας
ανεπιθύμητο κακέκτυπο
παρασιτική καθημερινή τελετουργία
μακάβριο αντίγραφο
δεν υπήρξε κανείς να σε προστατεύσει
από αυτήν
την πατημένη διαδρομή
αφού δεν παραδέχτηκες
την ανυπαρξία
και την αναλήθεια σου
δεν ευσταθείς παρά μόνον
ως η δική μου σκιά
πίσω
εκεί όπου θα βρισκόταν η ουρά μου
περί αυτού πρόκειται
μιας ακίνητης ανατριχιαστικής ουράς
χωρίς βούληση
που έπεται
και έπεται
ως μια όμοια πλάτη
ένα άπνοο
περιφρονημένο φάντασμα

δεν πρόλαβα την κλήση σου
γιατί δεν έχεις τίποτα να μου πεις
και να μου δώσεις
παρά ένα ποίημα μέσα
στα χρόνια αδιαφορίας μου
και μιας παλιάς
καταργημένης
εγκυκλοπαιδικής διασκέδασης
σου χαρίζω λοιπόν το παρόν ποίημα
ως την ελάχιστη ανταμοιβή
της πίστης σου
συνέχισε να με ψάχνεις εις τους αιώνας