Κατάφερα να το παρακολουθήσω ολόκληρο.Τον αναγνώρισα.Θα πάρω να διαβάσω όλο το έργο του κι όχι λίγα αποσπάσματα,όπως είχα κάνει ως τώρα.Πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ.Νομίζω πως θα μπορούσα να τον έχω φίλο,ταυτίστηκα μαζί του σε πολλά σημεία και κατάλαβα γιατί όλη αυτή η φαινομενική "χυδαιότητα" στο λόγο του.Μάντευα,ίσως κρίνοντας από μένα,πως πίσω από την άγρια πλευρά και την ακατανόητη,κρύβεται ένα βαθύ τραύμα.
Να'σαι καλά.Αυτό με το "μπλε πουλί" στο τέλος,με συγκίνησε.Και μου συμβαίνει σπάνια.
 

Και γαμώ τα ντοκιμαντέρ.
Βραδιές στη Πάτρα σουρωμένος να το βλέπω και μετά το τέλος του, όλα τα άλλα να μου φαίνονται δίχως νόημα.
 

Πόσο μ'έχεις φτιάξει ρε παιδί μου.
 

εμένα με φτιάχνει το όνομά σου. τι όνομα.
 

ανιαρις να βάλω λινκ το μπλογκ σου σε ανάρτηση; θελω να ανεβάσω το ντοκιμαντερ απο εδώ.
καλησπέρα.
 

ναι μαέβιους μπρονξ.
 

γραθιαθ γκουαπα!