Μακάρι να ζωγράφιζα. Να κουνούσα τα χέρια πάνω κάτω σε χαρτιά και να 'βγαζαν κάτι. Ή να πέταγα με ένα παραπέντε, να'ξυνα τις στέγες, να πέταγα με κάτι γενικώς. Να'ξερα πως είμαι κι όμορφος, να λέω κανένα τραγουδάκι, να παίζω καλά τη μουσική, ντρίγκι ντρίγκι να βαράω κάτι. Να'χα θάρρος. Και σταθερότητα ψυχής και σθένος σώματος, χαμόγελο φυσικότατο εκ γενετής. Να λέω ναι, ναι αγάπη μου, ναι, και βέβαια, μα ναι. Να'χα εσώρουχα καλά, καθαρά πόδια και καθαρό μέτωπο όπως λεν. Να πηγαίνω βόλτα στην Αγγλία όταν με παρακαλούν ή στην κόρη μου που'γινε εννιά. Να μίλαγα ωραία και να'μουνα κοινωνικός, ωραίος τύπος, κουλ, υγιής, να επιθυμούσα να θελήσω κάτι να ακουλουθήσω κάποιον. Να'ξερα τι θα κάνω αύριο. Να το'ξερα πως οι εκπλήξεις μου δε θ'αποτύχουν, τα δώρα μου δε θ'αποτύχουν, τα βιβλία μου θα ενθουσιάσουν, όλοι οι κόσμοι πως θα με θαυμάζουν. Να'μουν εξτρίμ εγώ, να σκαρφάλωνα τα χιλιόμετρα καθέτως, να 'μουν αυτό που έγινα δεν έγινα για λίγο κι ήμουν δεν ήμουνα εγώ. Να'μουνα άνθρωπος ταιριαστός στον άθνωρπο.