4.5.10
Καταραμένη η στιγμή γενναιοδωρίας μου. Τώρα πίσω από την τηλεόραση που λείπει είναι κάθε βράδυ ο άδειος τοίχος. Δεν έμεινε τίποτα να του κρεμάσω. Με ό,τι είχα γέμισα το προτελευταίο κενό κι ό,τι τώρα ίσως έμεινε το χρειάζομαι πολύ, πάρα πολύ. Χωρίς αυτόν τον βοηθό, δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Είχα έρθει εδώ θυμάμαι και μου'χαν πει απόψε θα κοιμηθείς. Τι σημαίνει κοιμάμαι μόνος; Δεν το κατάλαβα πέντε χρόνια τώρα κι έτσι κοιμάμαι με κωμικούς, δημοσιογράφους και τηλεπωλητές. Τους χώρισα όλους βέβαια προχτές αφού τους έκλεισα κι έβαλα στο ραδιόφωνο να διαβάζει κάποιος. Άναψα και το χαλασμένο φως που τρεμοπαίζει και νόμιζα πως κοιμήθηκα εγώ και δίπλα κανένας. Ολομόναχος ο ανιάρης, είπα το άλλο πρωί. Όμως οι σκιές κι η φασαρία ήταν μαζί μου. Κανείς άλλωστε δεν κοιμάται μόνος. Άλλος με την ησυχία του, άλλος με λούτρινα ή με το σκύλο του, με το μαξιλάρι ή κάποιον άνθρωπο. Μα ήταν καλύτερα, σαν να κατάφερα κάτι κάπως σπουδαίο και τώρα λέω πως θα το ξανακάνω. Όπωςτώρα που φοράω αυτή τη μπλε ζακέτα και νομίζω ότι ειμαι μόνη. Η γιαγιά με κοίταξε καλά κι είπε 'δε σου πάει το χρώμα'. Ύστερα μείναμε δυό μας. Το μετάνιωσε ή φοβήθηκε πως δε θα ξαναφορεθεί. Είπε τελικά πως μου πηγαίνει. Μα ξέρω πως δεν εννοούσε το χρώμα. Στη Γερμανία έδιναν αυτές τις ζακέτες στους αρρώστους. Σε  νοσοκομειακό γαλάζιο για μόνους αγοροπαππούδες και ροζ για μόνες κοριτσογιαγιάδες. Μόνοι στη σκέψη της όλοι, όπως κι εγώ. Είναι όμορφη γιαγιά, θέλησα να της πω, κοίτα και με τα κουμπιά κλειστά. Μη λυπάσαι όταν με κοιτάς. Και δες καλύτερα, δεν είμαι θλιμμένη. Δωσ'μου σε παρακαλώ ένα σεμέν να κρύψω απόψε το κενό. Δωσ'μου κάτι να βάλω. Ο τοίχος θα πέσει πάνω μου κι ύστερα δε θα σε κοιτάξει κανείς. Η κόρη σου τα ξερει όλ'αυτά. Δεν είχε κανέναν να της πει να μη γεμίζει τους τοίχους με αηδίες. Δεν είναι αηδίες. Άλλοι τα είπαν τσαντίρια κι άλλοι κιτς. Δεν ξέρουν τίποτα. Πρόκειται για μια απλή φωλιά. Δυό σπίτια φωλιές. Δεν περνάει το κρύο, δεν περνάν οι αρρώστιες . Σου 'πα να μείνεις, τώρα είναι αργά. Αν πεις ότι υπάρχει χρόνος, θα μεταφέρω τοίχους. Πες το και βάζω στο αμάξι καρφιά, βενζίνη, σφυριά. Θα σε πάω και βόλτα αν τελειώσω τις δουλειές. Σου'πα που κάνω φοβερές δουλειές; Έχω πολλά να σου πω. Και κουτσομπολιά που σ'αρέσουν για ένα σωρό άντρες. Άσε να στα πω. Δεν ξέρεις τίποτα αν σου'πανε μόνο για κάνα δυό. Άσε με να προλάβω πριν γίνουν εκατό. Κάνε να σε προλάβω.




4

At 4 Μαΐου 2010 στις 12:49 μ.μ., Blogger Yannis Petsas said........
Μ' αρέσει που αγαπάς τη ζωή. Μη ρωτήσεις πώς μου 'ρθε τώρα αυτό, μου 'ρθε. Και η τηλεόραση δεν δείχνει τίποτα, γάμα την . Και σου πάει αυτή η ζακέτα να πας να πεις.
 




At 4 Μαΐου 2010 στις 2:25 μ.μ., Blogger ολα θα πανε καλα... said........
Καλημέρα ή μάλλον καλό απόγευμα τώρα πια.
Να σου πω,εγώ φοράω τη μαύρη ζακέτα της γιαγιάς με τα ολοστρόγγυλα,μεγάλα κουμπιά.Κι είναι σα να φοράω στις πλάτες μου τη γιαγιά,δεν ξέρω πώς να στο μεταφέρω αυτό το συναίσθημα αλλά μάλλον είναι περιττό,μάλλον δεν χρειάζεται γιατί εσύ θα το καταλαβαίνεις.Κι έχω μια χαρά όταν τη φοράω, που σκέφτομαι ότι επικοινωνούμε και οι πάνω και οι κάτω,αν υποθέσουμε πως υπάρχει πάνω και κάτω,μια συνέχεια.
Να προσέχεις τον σκώρο και τον χρόνο.
 




At 4 Μαΐου 2010 στις 3:24 μ.μ., Blogger Κ.Τάγος said........
Συνήθως ο σεβασμός δεν φοριέται τόσο εύκολα όσο μια ζακέτα,ο αυτοσεβασμός δε,δεν θα δεχόταν ποτέ μια δανική ζακέτα,παρ'όλα αυτά πολλές φορές βάζουμε ξένα ρούχα,βασική πρυπόθεση όμως είναι να μας τα έχουν δώσει και όχι να τα έχουμε πάρει μόνοι μας από την ντουλάπα.
 




At 4 Μαΐου 2010 στις 11:09 μ.μ., Anonymous παρασκευή απόγευμα said........
Πολύ μου άρεσε η κρυφή σου συνομιλία με τη γιαγιά, και ιδιαίτερα η περιγραφή των σπιτιών-φωλιών...

(κάτι έγινε πριν όταν το έγραφα και μάλλον το έχασα. Ελπίζω να μη βγει στη σελίδα 2 φορές!)