26.3.10
Άνθρωποι απ'όλες τις χώρες του κόσμου ζουν εδώ. Δε μ'αφήνουν να σκεφτώ κι αυτό είναι το δώρο που μου κάνουν καθημερινά. Κοιμομαστε ο ένας πάνω στον άλλον και τρώμε σ'ένα τραπέζι που δε θα χωρούσε ούτε τους μισούς. Ο όμοροφς Αργεντίνος μου φιλάει τα χέρια για να δεχτώ να με χορέψει πριν και μετά τον βραδινό ύπνο. Μόλις βάλω τις πιζάμες μου, ακούω τη μουσική. Έρχεται πίσω μου, με γυρίζει αργά και με οδηγεί μέχρι να νυστάξω. Με βάζει για ύπνο και μου υπόσχεται πως όταν ξυπνήσω θα'ναι εκεί. Ο Κουβανός με το υπέροχο κορμί έχει αποφασίσει πως μπροστά απ ' τ'όνομά μου υπάρχει ένα μεγάλο κάπα. Κάνια, το πιο γλυκό ζαχαροκάλαμο του κόσμου, λέει. Χορεύει ρούμπα στο μπαλκόνι μόνος και θυμωμένος αφού αρνούμαι ν'ακολουθήσω τις νευρικές του κινήσεις. Κουβαλάει πάντα μια πετσέτα στον ώμο για να σκουπίζει τον ιδρώτα του. Όταν περνάω από δίπλα του, την πιάνει και με μιά απότομη κίνηση χτυπαέι τον αέρα μπροστά μου. Τρομαγμένη καλύπτω τα μπούτια μου κι εκείνος μου ανακοινώνει χαρούμενος πως μόλις χόρεψα μαζί του. Ο Γερμανός κάθεται στη γωνία και μας κοιτάζει. Μόλις καταλαβαίνει ότι δεν του δίνουμε σημασία, πηγαίνει κι ανάβει όλα τα φώτα του σπιτιού. Κλείνω τα μάτιαμου ν'αντέξω όλο αυτό το ξαφνικό φως. Τον ρωτάω γιατί το κάνει κάθε φορά και λέει πως δε θέλει τα μάτια μου να'ναι τόσο μεγάλα. Μετανιωμένος κάθε φορά τα σβήνει από μόνος του. Κάθεται πάλι στην πολυθρόνα και συνεχίζει να σχεδιάζει το σπίτι που θέλει να του χτίσω. Ο κοντός Άγγλος μάς μαγειρεύει κάθε μέρα διαφορετικά φαγητά κι όλο βάζει τα πεταμένα παπούτσια μου στη θέση τους. Πλένει τα σεντόνια μας και σφουγγαρίζει τα μαύρα μάρμαρα όταν εμείς κοιμόμαστε. Τα πρωινά βγαίνει να αγοράσει ντομάτες κι όλη μέρα τις βράζει και τις βάζει σε βάζα. Λέει θα τα πάρει μαζί του όταν φύγει μα νομίζω πως δε θα φύγει ποτέ. Ούτε αυτός ούτε κανείς. Δεν έχω έρωτα ή αγάπη για κανέναν. Δε συζητάμε αυτά που συζητάν οι φίλοι μα μοιραζόμαστε τα πάντα. Και τη γύμνια μας ακόμη, μα κανείς δεν ποθεί κανέναν. Η ευτυχία μας δεν είναι ανάμεσα στα πόδια ή μέσα στο μυαλό. 'Ισως μια μέρα βαρεθούμε, ή χαθούμε μα τίποτα δε θα μου λείψει.  Όλα αυτά είμαι τώρα εγώ.




2

At 28 Μαρτίου 2010 στις 3:04 μ.μ., Blogger ολα θα πανε καλα... said........
Με όλους αυτούς τους άντρες,διαφορετικών εθνικοτήτων,θυμήθηκα το 7 νάνοι στο S/S Cyrenia,το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου,σε στίχους του Νίκου Καββαδία.Κι εσύ,ανάμεσά τους.Μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι,έτσι όπως κλιμακώνεται.
 




At 29 Μαρτίου 2010 στις 9:54 π.μ., Blogger mamma said........
Όπως το διάβασα σκέφτηκα πως ζεις μια από τις περιόδους που θα αναπολείς όλα τα χρόνια που έρχονται.

Γεμάτο εικόνες το κείμενό σου, μου άρεσε πάρα πολύ και ζήλεψα λίγο.