24.2.10
Ένα σωρό κοράκια έφτασαν στην κοιλιά μου κι εσύ ως σκιάχτρο κατάφερες να τα διώξεις. Έφτιαχνες κρέπες από κλεμμένα αυγά και τις πετούσες στον αέρα. Τα πουλιά τρόμαζαν. Ερχόσουν θριαμβευτής και με τάιζες φαγητά μιας ακόμα νίκης. Αλμυρά και γλυκά εναλλάξ, όπως μ' αρέσουν. Mε τάιζες κι οπισθοχωρούσες μέχρι να δεις τα μάτια μου να κλείνουν.
Δυνάμωσα και μάζεψα τα πούπουλα της μάχης. Δε φάνηκες ξανά ολόκληρος. Μόνο κάτι άχυρα βρήκα και τα πέταξα μαζί με τ'αποφάγια μας.





3

At 26 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:13 π.μ., Blogger Yannis Petsas said........
Ευτυχώς αυτά τα πράγματα κρατάνε μόνο δυο - τρεις μέρες. Ελπίζω να 'σαι καλύτερα.
Φιλιά.
 




At 28 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:14 μ.μ., Blogger ολα θα πανε καλα... said........
στα γαλλικά λέγονται "αχυράνθρωποι",hommes de paille,αλλά δεν ξέρω πώς είναι δάχτυλα από άχυρο.Φαντάζομαι ανεμικά και αέρινα.
 




At 1 Μαρτίου 2010 στις 9:46 μ.μ., Blogger aniaris said........
Γιάννη, όλα καλά.

όλα θα πάνε καλά, τραχιά και ξερά.