16.2.10
Για να'ρθεις εδώ πρέπει να 'ρθεις αργά. Να γράψεις ήσυχα οδό κι αριθμό μην τύχει κι ακουστείς. Θα κοιτάξεις αριστερά και πίσω. Ίσως και δεξιά, μην καταφέρει να δει κανείς απ'το πορτοπαράθυρο. Θα γράψεις πέντε-δέκα ονόματα που θα σου'ρθουν στο μυαλό και τελευταίο το δικό μου. Μόλις σηκώσεις τα μάτια στην οθόνη, θα'σαι εδώ. Τα μισά σου νύχια θα φυτρώσουν ολόκληρα για να μου ξύσεις την πλάτη. Θα'σαι 10 κιλά πιο αδύνατος για να στα ξαναβάλω εγώ όπως ξέρω και θέλω. Θα'ρθεις χωρίς αξιώσεις αλλά με ιδέες. Γιατί σε κάθε σκέψη σου είναι το κορίτσι. Πίνεις κοριτσοχυμό, τρως κοριτσομπάμιες, κόβεις κοριτσολέμονα και βλέπεις κοριτσόραση. Το κορίτσι παντού. Το κορίτσι είμ'εγώ. Διακτινίζεσαι κι εσύ μέρα παρά μέρα σαν αγόρι μικρό να δεις τι κάνω και ποιους κάνω και πώς. Τις περισσότερες φορές ρίχνεις μια γρήγορη αλλά καλή ματιά, με βλέπεις που είμαι ακόμα στα μπετά και φεύγεις. Μέχρι να μην αντέχεις πάλι και να 'ρθεις μόλις κοιμηθούνε οι κακοί. Θα με βρεις τώρα να κοιμάμαι με κάποιους αντρες στο κρεβάτι μας. Θα παρατηρήσεις τα πρόσωπά τους να βρεις εσένα μέσα κι όταν δεις μαλλιά και μύτες κι αυτιά και χείλη αρκετά σαν τα δικά σου θα φύγεις. Σίγουρος πως στο κορίτσι μέσα είσ' ακόμα εσύ. Ύστερα θ'αργήσεις, μα θα φανείς αργά ή γρήγορα κάτω από αυτό εδώ ή από ένα επόμενο μπαλκόνι. Θα'ρθεις χωρίς να γράψεις λέξεις. Χωρίς κήπους , χωρίς ζώα, χωρίς προηγούμενα. Κρυψίνους μα όχι πια κρυφός. Θα'ναι μέρα με ήλιο όμως εσύ δε θα ιδρώνεις. Θα βγάζεις πέτρες από την τσέπη σου να τις πετάξεις στα τζάμια μου. Θα'χει μαζευτεί και κόσμος να δει τι γίνεται. Ποιος είναι αυτός ο τρελός κι από πού ήρθε, θ'αναρωτιούνται. Και μόλις σ' ακούσω, θα βγώ. Θα'μαι εγώ, θα 'σαι εσύ κι ένας κόσμος να μας πηγαίνει σε γάμο. Κι ύστερα μ'ένα πάτημα μαύρου πλήκτρου θα 'σαι πίσω. Θα ελέγξεις γύρω σου να βεβαιωθείς και πάλι ότι κανείς δε σ'είδε να χάνεσαι και να συνέρχεσαι. Θα αποσυρθείς αθόρυβα στα ενδότερα, αγόρι άγουρο με ακόριτσο κορίτσι. Θα μεγαλώνεις και θα γεμίζεις με γνώσεις αλλονών. Κι ό,τι είναι δικό σου και κατάμαυρο θα ξεφτίσει σαν τη μνήμη του κοριτσιού που κάποιου άλλου, κάπου αλλού έγινε γυναίκα.




12

At 17 Φεβρουαρίου 2010 στις 9:24 π.μ., Blogger mamma said........
Πανέμορφο!
 




At 17 Φεβρουαρίου 2010 στις 10:01 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said........
Kαλημερα aniaris...δικο σου ειναι το κειμενο?Πολυ προτοτυπο ακροβατωντας στην εφηβεια του χθες με την ωριμοτητα που ερχεται στην πορεια...
 




At 17 Φεβρουαρίου 2010 στις 10:04 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said........
Το ανωνυμο σχολιο δικο μου.Το μπλοκ της θεσσαλονικιας
 




At 17 Φεβρουαρίου 2010 στις 10:05 π.μ., Blogger Eraserhead said........
Πολύ όμορφο..
Καλημέρα :)
 




At 17 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:19 μ.μ., Anonymous theorema said........
Μα τι γλυκό κείμενο!... Σαν παλμός που αφουγκράστηκα πάνω σε οικείο στέρνο!
 




At 17 Φεβρουαρίου 2010 στις 1:20 μ.μ., Blogger John D. Carnessiotis "Asteroid" said........
"Αγόρι άγουρο, κορίτσι ακόριτσο" -
όμορφη απόδοση πρωταγωνιστών εφηβικού έρωτα...
 




At 18 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:17 π.μ., Blogger Syderia said........
ποιος χειριζεται πια αυτα τα μαυρα κουμπια;
και πως τα καταφερνει να ναι τα πατηματα καλως καμωμενα;
 




At 18 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:58 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said........
να τριζουν κουφωματα απο ξυλο. απο εναν ηχο ξεκινανε ολα. πολυ μου αρεσε.
 




At 18 Φεβρουαρίου 2010 στις 8:43 μ.μ., Blogger aniaris said........
Το κείμενο δικό μου αφού δεν αναγράφεται άλλος ιδιοκτήτης. Ο έρωτας ακόριτσου με άγουρο δεν είναι εφηβικός. Ούτε έρωτας. Κι όλοι χειριζόμαστε μαύρα κουμπιά όσο γράφουμε χωρίς μολύβια.
 




At 19 Φεβρουαρίου 2010 στις 4:45 μ.μ., Blogger Yannis Petsas said........
Από κλειδώσεις που τρίζουν εντάξει, έχουμε. Τη διεύθυνση θα τη βρω στον κατάλογο.
 




At 19 Φεβρουαρίου 2010 στις 8:00 μ.μ., Blogger aniaris said........
Α! Τα σπίτια μου έχουν το ακαταλόγιστο.
 




At 28 Φεβρουαρίου 2010 στις 4:20 μ.μ., Blogger ολα θα πανε καλα... said........
Αυτός ο μέλλοντας φοβίζει.Ακούγεται σαν απειλή περισσότερο παρά σαν μέλλοντικά συμβάντα που είναι να γίνουν ή να μη γίνουν.Αλλά τι ξέρει το παρόν για το μέλλον;