Φίλησα τους διακόπτες. Τα χέρια μου ήταν γεμάτα, μόνο το στόμα είχα εύκαιρο. Στεκόμουν μπροστά και πίεζα τα χείλια μου μου στη μέση του πλαστικού. Τα μάτια μου σ'όλες τις απάτες ήταν ανοιχτά και σε κάθε κλακ έπεφτε σκοτάδι. Έδωσα πέντε μεγάλα φιλιά κι ύστερα ήρθα εδώ που οι λάμπες είναι πλάγιες και δε με αρρωσταίνουν. Άδειασα τα χέρια μου κι έφαγα ό,τι προοριζόταν για το κακό μου στομάχι. Σχέση ταπεροεξάρτησης είπες πως έχουμε και γέλασα εκεί, πλάι στους φαντάρους συνταξιδιώτες σου. Το τάπερ δεν ταιριάζει να γραφτεί μα ξέρουμε πως είμαστε ακριβώς αυτό. Εγώ πεινάω, εσύ ταϊζεις. Εγώ αδειάζω, εσύ γεμίζεις.
Οι φλέβες μου απόψε χτυπάνε σαν τις δικές σου εκείνο το τρομερό βράδυ. Όταν δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου απ'τον πόνο, δεν ξέρω ποιος είσαι. Κάθομαι και κρατάω ένα χέρι, ακούνητη μην κουνήσω τον αέρα που θα σε κουνήσει. Ύστερα περνάει. Κι είσαι πάλι εσύ αλλά θολός. Και μου υπόσχεσαι πως θα'σαι καλά. Γνέφω ναι, αλλά δε σε πιστεύω κι ας μην είπες ποτέ ψέματα. Να μην πω ούτ' εγώ από'δω και πέρα, μου ζητάς. Να η πρώτη αλήθεια. Δε διάβασα. Κάνω καθιστική διαμαρτυρία. Έχω αίτημα σοβαρό, πρώτο και τελευταίο. Από πεζός να γίνεις πεζομάχος. Θα αρνηθείς.
Με όλα αυτά τα αναλγητικά, θυμήθηκα την ιστορία ενός ανθρώπου απροσδιορίστου φύλου και ηλικίας. Απέφευγε τα χάπια  γιατί κάποια τον σκότωναν λόγω μιας φοβερής αλλεργίας κι άλλα του θύμιζαν άρρωστιες κάποιων γυναικών. Ο ψυχόπονος ερχόταν βράδυ όπως αιώνες κάνει κι εκείνος προσπαθούσε να τον στείλει μακριά μακριά με κάτι μπακάλικους υπολογισμούς. Τόσα Χρόνια, Τόσα Χιλιόμετρα, Τόσα Λεφτά, Τόσες Μέρες, Τόσες Επόμενες, Τόσες Επίμονες, Καμία Μία. Τα'βαλε κάτω μια μέρα και τα ξαναμέτρησε. Με σωστές πράξεις και αποδεδειγμένα μαθηματικά. Δεν του βγήκαν. Πήρε ψυχοχάπι και κοιμήθηκε διπλός. Πάντα μόνος.
Ποτέ μόνη κι εγώ σ'αυτό το σπίτι έτη αναρρίχησης μακριά. Το βάφω με χρώματα που ξεγελάν πολλούς. Νομίζουν πως είμαι πράσινη και μπλε και μωβ. Ύστερα, να η πλάνη.
Έτσι μένουμε κι εγώ κι εσύ στο φόβο του Ενός. Εκλεκτοί κι εκλεκτικοί και ίδιοι. Αναζητήσαμε εαυτούς και αλλήλους. Και τώρα λέμε τι πιο σωστό απ'το να αγαπάς. Μα κοίτα εδώ ψηλά και πες. Τι πιο λάθος απ'το να αγαπάς μόνο;