βοριάς
14.1.10
Το ένιωσα όταν ήρθε η ώρα. Ήταν μια κακή μέρα με πολύ φως. Η μουσική του ραδιοφώνου δεν ταίριαζε. Στέγνωνα τα πλεγμένα μου μαλλιά με το σκύλο να κάθεται στα γόνατά μου και την τηλεόραση χωρίς ήχο. Μόλις είχα κλείσει το τηλέφωνο και κοίταζα στον καθρέφτη ψάχνοντας για ίχνη οποιουδήποτε ασθήματος στο πρόσωπό μου. Τίποτα. Πήρα το ψαλίδι, έκοψα τις βασανιστικές μου πλεξούδες και βγήκα στην αυλή. Δε φυσούσε μα ένιωσα τις λίγες τούφες μου να ανεμίζουν.






8
<< πίσω
Δημοσίευση σχολίου

At 15 Ιανουαρίου 2010 στις 12:05 π.μ., Blogger fish eye said........
ηταν που αφησες να φυγει το παιδι απο μεσα σου

αν και

χρονια μετα θα το αναζητουσες, ματαια, και παλι..
 




At 15 Ιανουαρίου 2010 στις 12:23 π.μ., Blogger Eraserhead said........
Τις πλεξούδες τις κράτησες κάπου φυλαγμένες; Για όταν γυρίσεις; Αλλά τι σημασία έχει τελικά. Το νέο look το φαντάζομαι πιο απελευθερωμένο. Με γεια το κούρεμα λοιπόν. Όμορφο blog. Μ' άρεσε κι ο πίνακας για το post.Μου θυμίζει Botero αν δεν είναι Botero. Μ' αρέσει το μυστήριο που δημιουργεί ο καθρέφτης όπου φίνεται ένα εντελώς άδειο δωμάτιο. Άραγε ποια να είναι αυτή γνώριμη λέξη που ψιθύρισαν τα χείλη χωρίς φωνή; Καλύτερα που δεν ακούσαμε,μάλλον, να μπορούμε να φανταστούμε. Καλό σου βράδυ.
 




At 15 Ιανουαρίου 2010 στις 12:57 π.μ., Blogger aniaris said........
❤ , οι μακριές πλεξούδες ως σύμβολο παιδικότητας. δεν το'χα σκεφτεί.

Eraserhead, όλα τα φυλάω γιατί άμα τα πετάξω δεν τα θυμάμαι πια. Πολύ αδύνατο το κορίτσι για να είναι του Botero. Καληνύχτα.
 




At 15 Ιανουαρίου 2010 στις 1:50 π.μ., Blogger Eraserhead said........
Έχεις δίκιο. Είναι όντως πολύ αδύνατο.
 




At 15 Ιανουαρίου 2010 στις 12:31 μ.μ., Anonymous 123 λέξεις said........
Με αφορμή την ιστορία σου το πρόσεξα. Έχω μια μαθήτρια. Όμορφο κορίτσι κι έξυπνο μα την βασανίζει η κατάθλιψη εκτός από τις μέρες που φτιάχνει τα μαλλιά της κοτσίδες. Δύο πολύ όμορφες κοτσίδες. Τότε καταλαβαίνουμε όλοι οτι "σήμερα νιώθει καλά". Λάμπει το προσωπάκι της, χαμογελάει.
 




At 15 Ιανουαρίου 2010 στις 1:55 μ.μ., Blogger aniaris said........
Να της πεις, δάσκαλε, όλο κοτσίδες να πιάνει τα μαλλιά της και να μην τις κόψει ποτέ μέχρι να νιώσει ότι ήρθε η ώρα να μην ξαναπάθει ποτέ κατάθλιψη πια.
 




At 27 Ιανουαρίου 2010 στις 9:55 μ.μ., Blogger ολα θα πανε καλα... said........
Κάποτε αγάπησα ένα κορίτσι από την πλεξούδα του.Χοντρή,φτιαγμένη περίτεχνα από γερά,μαύρα,γυαλιστερά μαλλιά,εβένινα.Της έφτανε μέχρι το λακάκι στο κάτω μέρος της πλάτης.Όταν την έκοψε,τίποτε πια δεν ήταν το ίδιο.Έφυγε μαζί της και κάτι το πρωτόγονα αθώο που κουβαλούσε.Θα θελα να είχα κρατήσει αυτά τα μαλλιά αλλά θα ταν σα να θρηνούσα και δεν της το ζήτησα.
 




At 27 Ιανουαρίου 2010 στις 10:23 μ.μ., Blogger aniaris said........
αν την αγάπησες από την πλεξούδα κι όχι για την πλεξούδα, είμαι σίγουρη πως μετά το φυσιολογικό πένθος σου, θα την αγάπησες ξανά.