Σ,

δεν ξέρω πια πώς να σε αποκαλέσω. Οι γνώσεις μου γύρω από ´σένα, οι ιδιότητες που σου προσδίδω, όλα όσα εφευρίσκουμε για να μας δέσουν όπως το διάφανο ψαράκι μου που του δώσαμε τ’ όνομά σου, αλλά κι όλο το ζωικό βασίλειο που εξυπηρετεί την εύθραυστη επικοινωνία μας, ο δρασκελισμός μου ή το στερεοτυπικό μας σκετσάκι με σένα ως άντρα να γυρνάς δήθεν από τη δουλειά κι εγώ να ´μαι γυναίκα στο σπίτι και να σε περιμένω, όλα αυτά εξαντλούνται λίγο λίγο και το όνομά σου είναι σύντομα το μόνο που θα έχω για ν’ απευθύνω τον έρωτά μου. Ο έρωτάς μου, λοιπόν, πρόκειται να γίνει ένας κανονικός έρωτας! Χωρίς ψάρια πια και χωρίς παπαγάλους, χωρίς σαλιγκάρια και κατσαρίδες, εγώ κι εσύ μόνο κι ένας έρωτας.

Α.