Σ (όχι ψάρι),

σε είδα μόλις να διασχίζεις με το σκουριασμένο σου ποδήλατο όλη τη βρωμόπολη με τα ακριβά σπίτια, τις γιγαντοαφίσες και τα βενζινάδικα. Πώς γίνεται να ξέχασα τον τρόπο που με κοιτάζεις μέσα στην οθόνη σου και τα μάτια σου που περιμένουν με τόση λαχτάρα να με δουν; Αυτή η ανοησία είναι που προσπαθώ κάθε μέρα να τορπιλίσω καθώς το μυαλό μου παρεκτρέπεται σε μια παράξενη σκοτοδίνη. Πριν ώρες, στο μαύρο μου κρεβάτι κοιμόμουν κι ήλπιζα να μην έχουν τελειώσει όλα. Μα όλα τώρα εμφανίζονται σαν μικρά αστεράκια και φωνάζουν «ΔΕΝ ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΑΚΟΜΑ». Η οχιά η φίλη μου η διαστρέβλωση απομακρύνεται και μ’ αποχαιρετάει. Στον διάβολο να πάει: σε περιμένω.

Η αγωνιώδης και ευτυχισμένη τώρα κατσαρίδα σου