Αν ήθελα να γύριζα πίσω θα ήμουν πιο πίσω από όσο εσύ ευχήθηκες. Εγώ κι εσύ πάλι στη Γερμανία και το σκυλάκι μας να πηδά στα χιόνια. Η Γαλλία; Ένα μικρό πιστοποιητικό θανάτου. Σ´ αγάπησα κι όμως πολύ. Και εκεί αναγεννημένος, πλάι μου ζωντανότερος, πάντοτε ο τρόπος σου να με κοιτάζεις με καθόριζε. Έχω αγαπήσει κάτι περισσότερο; Κάποιο μέρος, ένα κομμάτι μου, τη μάνα μου, τη ζωή; Ήσουν όλα τα πράγματα που ξέρω. Τώρα βαίνω καλώς, συνεχίζω ασταμάτητη, η πορεία μου δείχνει ανοδική. Τι να φοβηθώ; Μήπως πεθάνεις; Δεν είμαστε έτσι κι αλλιώς ακίνητοι; Μπορώ να παρευρεθώ σε οτιδήποτε, είμαι ένα αυτόνομο φορτίο που δεν έχει τίποτε χρήσιμο μέσα του παρά κιβώτια με σπασμένα προϊόντα. Παιχνίδια, όργανα γυμναστικής, κρεμάστρες, αυγά, κλουβιά, παγίδες και πίνακες, όλα σπασμένα. Μα ήξερα πάντα να επισκευάζω. Κράταγα ένα σημείο κι ένα άλλο σημείο ερχόταν σιγά σιγά και κολλούσε. Θα είχα φτιάξει αν ηθέλα μια πολιτεία από κοντέηνερ. Κοντέηνερ γεμάτα από εμάς σε κλασικές πόζες. Ναι, θα ήταν ένας θάλαμος όλος η ζωή και δεν θα χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα για να τη σταματήσουμε και θα μέναμε για πάντα ένα, όπως στις τέσσερις φωτογραφίες του fotoautomat. Τις έχεις και τις τέσσερις εσύ γιατί ήξερα τι έχει να γίνει. Έχω αγαπήσει κι άλλους πολλούς. Μουσικούς και συνθέτες μακάριους, ηχολήπτες, αρχιτέκτονες, μηχανικούς, αυτοματιστές και αιώνιους φοιτητές μα για εσένα θέλησα μόνο να μην πεθάνω πολύ. Παράδοξο! Έγινε ακριβώς αυτό! Ο θάνατός μου. Οι μάρτυρες της ανάστασής μου μιλούν για θαύμα. Εγώ απλώς τα έβαλα κάτω και ξεχώρισα τις συγκινήσεις, την ωραιότητα και την πίστη από τα υπόλοιπα. Τα έβγαλα το επόμενο πρωί με τα σκουπίδια έξω από το σπίτι και βγήκα μια βόλτα.

12.2022