Πέντε μήνες τρέχω μπροστά. Μακριά από τη θλίψη έχω να σας διδάξω ότι βρίσκεται η άσφαλτος. Εκεί τα πόδια μου λιώνουν και τα χέρια μου κάνουν μια σειρά από ασκήσεις. Η καρδιά μου σκέφτεται. Τι σκέφτεται μία καρδιά; 

Μια καρδιά σκέφτεται μόνο τον πόνο.

Όταν δεν τρέχω οι πολυκατοικίες καταρρέουν κι η πόλη βυθίζεται μέσα της. Όταν δεν τρέχω, όπως σήμερα, δεν έχω πού να πάω. Πήρα το λεωφορείο κι όλοι εδώ μέσα μυρίζουν σαν την αγάπη μου. Πώς μυρίζει μια αγάπη;

Η αγάπη μυρίζει σαν να τελείωσε ο πόνος.

Να πώς ένα λογοτεχνικό ψέμα μπορεί να σου τη φέρει. Κάποιος εδώ μέσα μυρίζει όντως σαν την αγάπη μου κάθε φορά που στρίβουμε. Το φαντάζομαι άραγε; Είμαι τόσο κουρασμένη όσο δείχνω; Ένα πράγμα θέλω.

Να τελειώσουν όλα.

Έτρεχα όπως έλεγα, έτρεχα σαν Αμαζόνα και ράπιζα τον κόσμο, τον άνεμο, ό,τι θες. Ύστερα κατάλαβα πως δεν αναγνωρίζω τίποτα όχι γιατί τίποτα δεν είναι δικό μου αλλά γιατί δεν αγαπώ κάτι. Όλοι με αγαπούν. Εγώ όμως;

Εγώ αγαπώ κάτι που πέθανε.

Δεν ήξερα πως ό,τι πεθαίνει μέσα σου γίνεται παράσιτο και σε νεκρώνει. Δεν ήξερα κι ότι αν αγαπάς κάτι νεκρό, πάει να πει ότι δεν αγαπάς πια τίποτα. Έτρεχα. Δεν βασιζόμουν στον πόνο, τον κατέρριψα, νόμιζα ότι απέχω μαθηματικά. Η λογική λέει πως έχω διανύσει μια τεράστια απόσταση και πως είμαι σπουδαία αθλήτρια. Τι θέλω να πω;

Θέλω να πω πως είμαι ένα κουρελόχαρτο.

Δυο κορίτσια πίσω μου είπαν αυτή τη λέξη κι εγώ κατάλαβα ότι αυτό είμαι. Αν έλεγαν πίσσα θα έλεγα πίσσα. Αν έλεγαν βαρβαρότητα θα έλεγα βαρβαρότητα, αν έλεγαν Θεός θα έλεγα Θεός μα αν έλεγαν αγάπη θα θυμόμουν πώς κλαίει κανείς κι ίσως να κατάφερνα να κλάψω κι εγώ κι ύστερα θα έγραφα καλύτερα.

Πηγαίνω στη δουλειά. Φοβάμαι. Όλοι έξω δείχνουν σαν να μη συνέβη τίποτα. Μήπως τίποτα δεν συνέβη; 

Βαψίματα φαρμακείο laminate κομπιούτερ κρέπες γυαλιά πετρέλαιο τοποθετήσεις αγάπη αγάπη αγάπη αγάπη αγάπη αγάπη αγάπη