Έλεγε το κείμενο μπλα μπλα υποφέρω γιατί μπλα μπλα και πονούσα εδώ κι εκεί και μπλα φοβάμαι μπλα μπλα η ζωή δεν μου φέρθηκε καλά αλλά τα καταφέρνω, το διάβασα όλο χωρίς κόπο και με μια κάποια συμπόνια, αυτό όμως που θέλω να πω είναι πως κάποια ζήλια επίσης με διακατείχε η οποία αφορούσε την άγνοια του κινδύνου να είσαι αδύναμος, αν δηλαδή καταδείξεις, όχι, αν αναδείξεις τον πόνο, και πονάω μην το ξεχνάμε, ορίστε το είπα, όχι πολύ, ποτέ δεν πονάω πολύ, έχω μεγάλη υπομονή και μεθοδικότητα, αν τελος πάντων αφεθώ σε αυτή μου την πιθανή ικανότητα για μοιρολατρεία και την πιθανή ανάγκη μου για συμπόνια, τότε θα θυμηθώ όλο το κακό.

Είναι μαζεμένο ένα μπαλάκι κάπου στο κέντρο και δεν θα πάει καλά. Κάνω ό,τι μπορώ. Επίσης, σε ό,τι αφορά τη διατροφή και την ψυχολογία, τα έχω αναλάβει σαν να ήτανε μωράκια. Τι σαρκαστικό! Μεγάλη προσοσχή, καταλαβαίνω τι δεν κάνει και αμέσως απορρίπτεται, απορρίπτεται το ψωμάκι, απορρίπτεται ο κάθε επιβλαβής ανθρώπινος παράγων. Να κατονομάσω; Κατονόμασα το ψωμάκι. 

Όταν λοιπόν έμαθα (τώρα εξιστορώ έτσι ήρεμα και ανέμελα) ότι κάτι πάει στραβά, είπα θα τα αλλάξω όλα αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν αλλάζουν, άλλαξα απλώς τη διατροφή μου. Ο γιατρός είπε ότι δεν θα βοηθήσει πουθενά κάτι τέτοιο. Τρώω πράγματα με βάση το χρώμα τους.

Σκέφτομαι ότι μια καλή αλλαγή θα ήταν μια διαφορετική επιλογή εφτά χρόνια πριν. Ναι αυτό το σκέφτομαι, θα ήταν πολύ καλά τα πράγματα τώρα, όχι δεν μετανιώνω που σκέφτομαι ότι έκανα λάθος, δεν έχω πρόβλημα να σκέφτομαι ότι έκανα εγώ λάθος γιατί έπειτα θα έπρεπε να πω την αλήθεια, πως δεν φαινόταν να έκανα λάθος και πως πρέπει να κατονομάσω, και το πρέπον είναι να λες πως η τύχη τα 'φερε έτσι ή αλλιώς, καλύτερα να διηγείσαι κάτι τέτοιο αντί να λες πόσο άσχημος είναι κάποιος, δεν αντέχεται κάποιος να είναι τόσο άσχημος. 

Πενθούσε λοιπόν το κείμενο το άλλο κι εγώ δεν τολμώ να κάνω αυτό το πράγμα, τι είμαι, εντάξει δεν πεθαίνω, βέβαια ούτε εκείνος πέθαινε αλλά έστω έγραφε για τον πόνο και τα γεγονότα απολύτως ξεκάθαρα και έτσι μπορούσες να λυπηθείς για αυτόν, δεν ξέρω πώς να προκαλέσω τη λύπηση που δικαιούμαι επειδή η συμπόνια με κάνει να θυμώνω, κάθε φορά που πας να πεις ότι κάτι ίσως να έχεις ξεκινάει κι ο άλλος να λέει τι είχε αυτός κάποτε ή αν ξεκινήσεις να λες τι έχεις και τα λες πάνω πάνω κι απ' έξω απ' έξω επειδή φοβάσαι, ο άλλος δεν καταλαβαίνει τη σοβαρότητα και λέει -επειδή στο κάτω εσύ έτσι τα παρουσίασες- ότι δεν έχεις τίποτα. Επειδή το 'πες σαν να ήταν τίποτα, κατάλαβες πώς το λέω;

Λες για παράδειγμα (τελείως υποθετικά) :

Κύριοι έχω βγάλει ένα βυζούνι που δεν αφήνει τα πράγματα να πάνε καλά και είμαι ένας μεγάλος άνθρωπος

Ποιος το σκέφτεται αυτο; Να γιατί μισώ τη συμπόνια. Δεν πιστεύω σε αυτή. Καθώς σε ακούν που τους λες κάτι πανάσχημο, η ψυχή τους τρέχει προς την άλλη κι είναι ασφαλείς εκεί και πάνε μετά σπίτι τους να κοιμηθούν.

Το πρόβλημά μου παρ'όλα αυτά είναι το πότε συνέβη. Ήταν όταν κάποιος έκανε κάτι πολύ κακό; Ήταν έπειτα που δεν τελείωνε τίποτε άσχημο; Όχι. Οι γνώσεις μου λένε ότι έπρεπε να έχω φύγει. Έφυγα μεν αλλά ουυσιαστικά είμαι εδώ πέρα κι έχω ένα βυζούνι, έλεος ας έβρισκα μια άλλη λέξη.

Τι συνέβη; Έχω ένα κείμενο που θα μπορούσε να προκαλέσει τη λύπηση, τη λύπη, κάτι, τη συμπόνια, και δεν το γράφω έτσι, είμαι στ' αλήθεια ανόητη, χρειάζομαι λίγη δύναμη και κυρίως δικαιοσύνη όπως πάντα, με φτιάχνει η δίκαιη τάξη των πραγμάτων κι αυτό που μου συνέβη όπως κι αν το δούμε ήταν κάτι το αχρείαστο και δεν βλέπω κάτι να αποσύρεται, ίσα ίσα είναι κάποιοι άνθρωποι που επιμένουν να κάνουν κακό και εγώ τους γράφω μήνυμα ότι είναι καλοί άνθρωποι, τι στο διάολο μου συμβαίνει, τι μεγάλα ψέματα, δεν μπορεί να είμαι τόσο ανόητη ή τόσο συμπονετική, αλήθεια δεν θέλω να πονάει κανείς, είναι μεγάλο πλήγμα για εμένα να υποφέρει κανείς και είναι ένας που το εκμεταλλεύεται, έτσι πιστεύω.

Το κείμενο είναι αργό. Αργά αργά λέω κάτι που δεν είπα ποτέ νηφάλια, πάντα ήμουν μπλεγμένη με τον θυμό, αλλά νηφάλια τώρα μπορώ να πω ότι κάποιος είναι πολύ άσχημος.

Δεν τρώω σχεδόν τίποτα. Βέβαια χόντρυνα, δεν πηγαίνω πουθενά, ζήτημα αν βγάλω τον σκύλο πέντε λεπτάκια, μη με κρίνεις.

Πάντα αποφεύγω να πω τι με ενοχλεί, είναι δυσκολο να πω την αλήθεια, φοβάμαι πως θα τα χάσω όλα, τον εαυτό μου. Άλλωστε τις λίγες φορές που την είπα, δεν εισακούστηκε. Την ξεχάσανε και κάνανε τις πάπιες και τέτοια. Εγώ δεν ξεχνώ ποτέ. Ποτέ.

Αδυνατώ να γράψω ένα κείμενο που θα λέει τι έγινε, πότε και πώς, όχι γιατί θα είναι βαρετό, σίγουρα θα μπορούσα να κρατήσω το ενδιαφέρον με κάποιες τεχνικές, αδυνατώ γιατί δεν έχω καταλάβει τί έγινε, αν ήξερα, αν ήξερα θα τα βαζα όλα σε τάξη και θα τα έγραφα και θα καταλάβαινες κι εσύ τον πόνο μου. Δεν είναι πολύς ούτε οξύς. Εϊναι συνεχόμενος και υπόγειος, θα έλεγα αν έπρεπε να δώσω μια μόνο λέξη, ότι είναι παρών, δεν θέλω να στεναχωριέσαι, δεν ξέρω αν η δική σου ψυχή τρέχει προς την άλλη, αμφιβάλλω, η δική σου τρέχει προς τα μένα, γι' αυτό δεν θα κλάψω, δεν κλαίω γενικά, πόσο μάλλον τώρα, έχω τη συμπόνια σου, είναι υποθετική τώρα μέσα μου αλλά ειλικρινέστατη, βήχω κιόλας, γι' αυτό δεν σε πήρα τηλέφωνο.