δεν μπορείς
να με βοηθήσεις πια
είμαι μέσα σε έναν ακράτητο πνιγμό
κι εσύ
με ένα χέρι αχρείαστο
σκιάζεις τον ήλιο
από το δικό σου πρόσωπο

δικό σου το χέρι

τι καλά είναι στη θάλασσα
να πεθαίνεις με μια πνοή μπλε πάνω
μπλε κάτω
κι η αγάπη πάντα έξω

ακούω κάτι σαν παρατήρηση
όπως
τι κάνετε παρακαλώ εδώ
στον πάτο;

σου γράφω απ’ την Περαία

δεν μπορώ κι εγώ
να σε βοηθήσω
καθώς δεν υπάρχω πια
ως χρώμα ως ήχος ως φυλή
ή ως ένας θλιμμένος συγκάτοικος

η Θεσσαλονίκη χάθηκε
μέσα στα μάτια μου
και τα νερά ήταν τελικά βρώμικα

δεν ήθελα
κάτι περισσότερο από την απλότητα της ζωής
κι ένα χέρι επαναφοράς
δίκαιο
κι όμορφο

δέντρα ξεχάστε με
πουλιά ξεχάστε τη φίλη σας
άμμοι και πέτρες και Κρήτη
ξεχάστε