πλάι στο ενυδρείο με τα ψάρια και τους κάβουρες

να ετοιμάζεσαι να κοιμηθείς. Ανάβεις ένα τσιγάρο.

Ύστερα

άλλο ένα. Ο σκύλος 

ξαπλώνει στη μέση της διαδρομής και κοιτάζει πότε εδώ 

και πότε εσένα. Ίσως να πεινάει 

μα ίσως και να εύχεται μονάχα 

Μακάρι αυτοί οι δυο άνθρωποι να βρουν τα λογικά τους.

Μου είχες πει πως τα ζώα δεν σκέφτονται το μέλλον

μα αυτός εδώ ο γέρικος σατανάς 

ξέρει τι γίνεται και θέλει σύντομα να μπει ένα τέλος σε αυτήν εδώ

την ανοησία.

Μέσα στις θολές σκέψεις της νύχτας θυμάμαι
τον μεγάλο δρόμο που κάναμε για τη Γερμανία.

Δυο νέοι ένα αυτοκίνητο κατσαρόλες μαχαιροπίρουνα τοπία

διανυκτέρευση ανάμεσα σε φορτηγά 

τόνοι πετρελαίου και σουηδικής ξυλείας κι εμείς

στη μέση τρώγοντας κρύα ελληνικά μακαρόνια 

εμείς

εμείς όπως πάντα

κι ο περιπετειώδης αυτός σκύλος στο πίσω κάθισμα.

Μια νέα ζωή με εμάς

ίδιους κι έτοιμους για κάθε απότομο στρίμωγμα.

Παραδώσαμε φαγητα σε όλα τα σπίτια του Μονάχου 

κι ύστερα γυρίσαμε πίσω σε μια ζωή πιο δύσκολη από πριν.

Παραδώσαμε κάποιες φορές

φαγητά κρύα. Μια φορά
ο κιμάς  μού διαλύθηκε στην ανηφόρα του Χάιντχάουζεν
κι εσύ μου είπες μια βραδιά πως γέμισε η πλάτη σου ψαρόλαδα.

Κατήγγειλες το γεγονός γράφοντας μήνυμα στην εταιρία
κι έλαβες μια αυτοματοποιημένη απάντηση.
Όλα δούλευαν ρολόι.

Τι είπα; Μια ζωή πιο δύσκολη από πριν. Ναι. Γιατί βεβαίως

έπρεπε να ξαναξεκινήσει ο χρόνος. Πώς τα καταφέραμε!

Κι είχαμε μιαν αγάπη τίμια χέρι με χέρι λεπτό το λεπτό

όλα μοιάζαν αξιοπρεπή κι αιώνια μέσα στον πόλεμο

της ζωής.

Νέα αρχή μέσα σε μια ζωή νέα. Νέοι

κι εμείς. Απόψε

μπήκε η άνοιξη κι εμείς δεν θυμόμαστε πώς να ζήσουμε

χώρια. Ο σκύλος είναι ξεσκέπαστος και μισός

δικός μου

μισός

δικός σου. Τι θα τον κάνουμε;

Πώς συνεχίζεται μια μέρα χωρίς το πρόσωπο

της οικογένειάς σου; Το κοιτάς μέσα

σε μια φωτογραφία που κουβαλάς πάντα μαζί

και είσαι ως να γεράσεις ο μελαγχολικός

νοσταλγός που τα υπολόγισε όλα για το καλό του.

Δεν ξέρω και πώς να φροντίσω αυτό το ενυδρείο.

Θα πεθάνουμε όλοι. Ψάρια καβούρια σκυλιά άνθρωποι

στον πάτο.