έρχομαι
ζωή μου
με απόλυτη βιασύνη
σκόνταψα κάπου κι έχω να πιω
νερό μέρες έρχομαι
ερημιά γύρω κανείς δεν τρέχει
προς την ίδια κατεύθυνση
μήπως έχω λάθος
μάτια; νομίζω πως θα φτάσω σύντομα
γιατί μυρίζω
τα ρούχα της μητέρας μου
πονάει ο κόπος
πονάει το χώμα
ζωή είναι πέτρες και αίμα στη θάλασσα
τρέχω με όσα πόδια
μπορώ να βρω
κολυμπώ τον αέρα
και με αντικαθιστούν όταν κουράζομαι οι σκέψεις μου
περνάν από όποιον δεν έχει ξεχαστεί
και ζητούν δύναμη για το σώμα μου αυτό
που τρέχει
όταν κοιμάμαι
προς τη ζωή