εγώ στη σκοτεινιά
κι εσύ στο ημίφως
κρατούμε από μιαν άκρη
του πιάνου
ασήκωτο
όπως όσα μας βρίσκουν
και ζουν μαζί μας
ξένα
μαύρα κι άπραγα
όλα είναι έξω τώρα από την πόρτα
τα κατεχόμενα περνάνε
κι ελευθερώνονται
κάποια κατρακυλάν
στα σκαλιά και σπάζουν αδέσμευτα κι άγρια
χωρισμένα από εμάς
πράγματα αποκτημένα με την πρώτη ευκαιρία
μια ντουλάπα
λίγες γλάστρες
ένα ενυδρείο στο οποίο έχει υψωθεί ένα κύμα
όλα με τη σειρά φεύγουν
αντάρα στον δρόμο
κι ήχοι από μαχαιροπίρουνα
είμαστε όλοι ξεμαλλιασμένοι απ' τον αέρα
που δεν λείπει
σε τέτοιες στιγμές
κι είναι μια μέρα σαν όλες
οι άνθρωποι είναι άνθρωποι
εσύ είσαι σε εσένα
κι εγώ μέσα μου
αδιάφοροι
και λυπημένοι
ξυπνήσαμε κι ετοιμαστήκαμε για το τέλος
μιας νέας μέρας
που δεν θα μας έχει μαζί