συγγνώμη Αγάπη
που σε πόνεσα
κι αφαίρεσα πια τις δυνάμεις σου
σ’ αγαπώ Αγάπη σαν να ‘σουν εδώ
πλάι μου και να μαγειρεύαμε βραδινό
φαγητό
εγώ κόβω το λάχανο
κι εσύ ψήνεις τις πατάτες
στη φαντασία μου
που μας θέλει όπως
ήμασταν
κάποτε
ένα αχτύπητο δίδυμο
αταίριαστο κι ασυνεπές
που όμως μπορούσε να διαλύσει τον κόσμο
στα μάτια σου είδα τον πρώτο
και τελευταίο άντρα που με πρόδωσε
όταν ήμουνα μονάχα δεκάξι χρονών
έπειτα οι σχέσεις μας διαταράχθηκαν
σαν να λέμε πως δεν σ’ αγαπούσα
και πολύ πια Αγάπη
μα χάρηκα που ύστερα
ήρθες τρέχοντας πίσω με τη μορφή
ενός γίγαντα
η όψη σου είχε μια νέα ομορφιά
αβάσταχτη
κι επικίνδυνη
τόσο που μου θύμισε το πρώτο σου λάθος
σ’ αγαπούσα
σ’ αγαπούσα Αγάπη
μα με καταδίκασες πάντοτε να σ’ εγκαταλείπω
έτσι σ’ άφησα και σε αφήνω
έκτοτε
προλαβαίνοντας την πτώση σου
και πονώντας σε γλυκιά μου Αγάπη
όχι γιατί δεν σ’ αγαπώ
μα ακριβώς γιατί
σε αγαπώ κάθε φορά περισσότερο
συγχώρεσέ με